Abstract Expressionism

| |



ABSTRACT EXPRESSIONISM
Abstract expressionism is an art movement that developed in the centre of New York after the 2nd world war in the mid forties. It is often called the school of New York. It was maybe the first important art movement that was born in the USA, declaring its independence from the other European currents of modern art.
The term abstract expressionism was used for the first time in 1946 from an art critic called Robert Coates. The name itself contains the main technical and aesthetic characteristics of the movement, as it combined the German expressionism with the pure abstract tendencies of other contemporary movements like futurism, or cubism. For many people it is considered that its predecessor was hyper realism, because of its spontaneous automatic subconscious expression.
It must be noted that the term abstract expressionism was also often used for artists with diametrically contrasting techniques, who happened to participate in the art production of New York at the same period. Characteristically, despite the fact that Jackson Pollock, Vilelm De Kuning and Mark Rothko are considered significant personalities of the abstract expressionism, they made paintings which were not connected with each other with regard to their techniques and aesthetics. Whereas Rothko’s paintings are characterized by their simplicity, Kuning’s works are characterized by intense action and expressionism. On the other hand, Pollock developed a new (dripping) technique by which he accidentally spilled paint on the canvas that was placed on the floor.
The representatives of abstract expressionism had certainly some common elements, like improvising and the use of free form. Their technique is often described by the term of action painting, which could easily be translated as the painting of action.
In the fifties the Canadian artist Jean- Paul Riopelle introduced abstract expressionism to Paris.
In the sixties, the movement of abstract expressionism started losing its glamour to a great extent and ceased to influence other artists. The movement was in some way replaced by pop art. The most famous artists of abstract expressionism were Jackson Pollock, Vilem Kuning and Mark Rothko.

Αφηρημένος Εξπρεσιονισμός

| |



Αφηρημένος Εξπρεσιονισμός
Ο Αφηρημένος Εξπρεσιονισμός αποτελεί καλλιτεχνικό ρεύμα στη ζωγραφική που αναπτύχθηκε με κέντρο την Νέα Υόρκη μεταπολεμικά και ειδικότερα στα μέσα της δεκαετίας του '40. Συχνά αναφέρεται και ως Σχολή της Νέας Υόρκης. Ήταν ίσως το πρώτο σημαντικό κίνημα στην τέχνη που γεννήθηκε στην Αμερική, δηλώνοντας παράλληλα την ανεξαρτησία του από τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά ρεύματα στη μοντέρνα τέχνη.

Ο όρος αφηρημένος εξπρεσιονισμός χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1946 από τον κριτικό τέχνης Robert Coates. Η συγκεκριμένη ονομασία εμπεριέχει τα κύρια τεχνικά και αισθητικά χαρακτηριστικά του κινήματος, καθώς συνδύαζε σε μεγάλο βαθμό τον γερμανικό εξπρεσιονισμό με τις καθαρά αφηρημένες τάσεις άλλων σύγχρονων κινημάτων όπως του φουτουρισμού ή του κυβισμού. Από πολλούς θεωρείται πως ο κύριος προκάτοχός του είναι ο υπερρεαλισμός, λόγω της έμφασής του στην αυθόρμητη, αυτόματη ή υποσυνείδητη έκφραση.

Θα πρέπει να σημειωθεί πως ο όρος του αφηρημένου εξπρεσιονισμού χρησιμοποιήθηκε συχνά και για καλλιτέχνες αντιδιαμετρικά αντίθετων τεχνοτροπιών που απλά έτυχε να αποτελούν μέρος της καλλιτεχνικής παραγωγής στη Νέα Υόρκη την ίδια χρονική περίοδο. Χαρακτηριστικά, παρά το γεγονός ότι ο Τζάκσον Πόλοκ, ο Βίλεμ ντε Κούνινγκ και ο Μαρκ Ρόθκο θεωρούνται σημαντικές προσωπικότητες του αφηρημένου εξπρεσιονισμού, τα έργα τους δεν σχετίζονται άμεσα μεταξύ τους σε ότι αφορά την τεχνική ή ακόμα και την αισθητική τους. Ενώ οι πίνακες του Ρόθκο διακρίνονται για την απλότητα τους, τα έργα του ντε Κούνινγκ χαρακτηρίζονται από έντονη δράση και εκφραστικότητα. Από την άλλη πλευρά, ο Πόλοκ ανέπτυξε μια πολύ ιδιαίτερη τεχνική στη ζωγραφική (μέθοδος dripping), κατά την οποία έσταζε με σχεδόν τυχαίο τρόπο τη μπογιά πάνω στον καμβά, τον οποίο τοποθετούσε στο έδαφος.

Οι εκπρόσωποι του αφηρημένου εξπρεσιονισμού είχαν ασφαλώς και κοινά γνωρίσματα, όπως τον αυτοσχεδιασμό και την χρήση μιας ελεύθερης φόρμας. Η τεχνική τους πολλές φορές περιγράφεται και με τον όρο action painting, που θα μπορούσε να μεταφραστεί ως ζωγραφική της δράσης.

Ο Καναδός καλλιτέχνης, Jean-Paul Riopelle (1923-2002), εισήγαγε τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό και στο Παρίσι τη δεκαετία του '50.

Την περίοδο του 1960, το κίνημα του αφηρημένου εξπρεσιονισμού άρχισε να χάνει σε μεγάλο βαθμό την ακτινοβολία του και έπαψε να επηρεάζει σημαντικά άλλους καλλιτέχνες.

Το κίνημα που κατά κάποιο τρόπο τον διαδέχτηκε ήταν η Ποπ Αρτ.


Κυριότεροι εκπρόσωποι

-Τζάκσον Πόλοκ (Jackson Pollock)
-Βίλεμ ντε Κούνινγκ (Willem DeKooning)
-Μαρκ Ρόθκο (Mark Rothko)

The use of colours

| |

The use of Color
At the end of the 19th century a group of painters abandoned the use of colour as we know it was used in earlier periods.. This group of artists were influenced by Cezanne, Van Gogh, and Gauguin. Led by Henri Matisse, they were known as the Fauves, or "the wild beasts." They used brilliant hues not to describe objects, but made colour the subject of painting itself. A painting in the "Fauvist Manner" was one that related color shapes; rather than unifying a design with lines. This turn from tradition brought an integrity to color which was regarded on its own merit and was used from the painting tubes without much mixing. Using colour is not at all mystical, but some basic ideas must be made clear if we want to use it without fear and drive it to the directions we have in mind.
Color Basics
Colour is the characteristic of light described by a color name. It is a fact that color is light, and light is composed of many colours—the ones we see in a rainbow: red, orange, yellow, green, blue, and violet. Objects absorb certain wavelengths and reflect others back to the viewer. We perceive these wavelengths as colour.
A colour is described in three ways: by its name, how pure or desaturated it is, and its value or lightness. Although pink, crimson, and brick are all variations of the color red, each hue is made different by its saturation, intensity, and value.
Ιntensity, saturation and luminance/value are inter-related terms and have to do with the description of a color.
Saturation: The degree of purity of a hue, that is how red is a red for example, Ταor if it is broken with another colour.
Intensity: The brightness or dullness of a hue. One may lower the intensity by adding white or black.
Luminance / Value: A measure of the amount of light reflected from a hue. Those hues with a high content of white have a higher luminance or value.
Shade and tint are terms that refer to a variation of a hue.

A hue produced by the addition of black.
Tint: A hue produced by the addition of white
Color Combinations
Color combinations may pass unnoticed when pleasing, yet offend dramatically when compositions seem to clash. One outcome we seek in the final form or composition, is a successful use of color.
We determine whether or not we are successful by critically assessing the visual balance and harmony of the final composition—balance and harmony are achieved by the visual contrast that exists between color combinations. Planning a successful color combination begins with the investigation, and understanding, of color relationships.
Using a color wheel and a template, the relationships between colors are easy to identify.

Monochromatic Relationship Colors that are shade or tint variations of the same hue.


Complementary Relationship Those colors across from each other on a color wheel.


Analogous Relationship Those colors located adjacent to each other on a color wheel.


Triad Relationship Three hues equally positioned on a color wheel

Η χρήση του χρώματος

| |

Η χρήση του Χρώματος
Κοντά στο τέλος του 19ου αιώνα μία ομάδα ζωγράφων εγκατέλειψε τη χρήση του χρώματος όπως το γνωρίσαμε από προηγούμενες περιόδους. Αυτή η ομάδα ζωγράφων επηρεάστηκε από τους Σεζάν, Βαν Γκογκ και Γκωγκέν. Καθοδηγούμενοι από τον Ματίς έγιναν γνωστοί ως οι «Φωβιστές» ή «άγρια θηρία». Χρησιμοποιούσαν λαμπρές αποχρώσεις όχι για να αποδώσουν κάποια αντικείμενα αλλά να χρησιμοποιήσουν το χρώμα ως αυτοσκοπό. Ένα έργο ζωγραφισμένο με το στυλ των Φωβιστών συσχέτιζε χρωματικά σχήματα ,παρά ένωνε το σχέδιο με γραμμές. Αυτή η στροφή από την παράδοση προσέδωσε στο χρώμα μία ακεραιότητα που απέκτησε μία δική του διάσταση καθώς αυτό χρησιμοποιείται απευθείας από τα σωληνάρια με ελάχιστη ανάμειξη. Η χρησιμοποίηση του χρώματος δεν έχει κάτι το μυστικιστικό, αλλά πρέπει να ξεκαθαριστούν κάποιες βασικές ιδέες εάν θέλουμε να το χρησιμοποιούμε χωρίς φόβο και να το οδηγούμε εκεί που εμείς θέλουμε.
Τα βασικά του χρώματος
Το χρώμα είναι το χαρακτηριστικό του φωτός που περιγράφεται με το όνομα του χρώματος. Είναι γεγονός ότι το χρώμα είναι φως και το φως αποτελείται από πολλά χρώματα—όπως τα χρώματα του ουράνιου τόξου, κόκκινο, πορτοκαλί, πράσινο μπλε και βιολετί. Τα αντικείμενα απορροφούν συγκεκριμένα μήκη κύματος και αντανακλούν άλλα πίσω στo θεατή. Αντιλαμβανόμαστε αυτά τα μήκη κύματος ως χρώμα.
Ένα χρώμα περιγράφεται με τρεις τρόπους :Από το όνομα του, πόσο καθαρό, ή μη κορεσμένο και από την τονικότητα, ή φωτεινότητα του χρώματος. Μολονότι το ροζ, το πορφυρό, και το κεραμιδί είναι όλα παραλλαγές του κόκκινου κάθε απόχρωση γίνεται διαφορετική από τον κορεσμό, την ένταση και την τονικότητα.
Η ένταση, ο κορεσμός και η φωτεινότητα /τονικότητα συσχετίζονται και έχουν να κάνουν με την περιγραφή του χρώματος
Ο κορεσμός: Είναι ο βαθμός καθαρότητας του χρώματος ,δηλαδή πόσο κόκκινο είναι το κόκκινο, η αν είναι σπασμένο από κάποιο άλλο χρώμα.
Η ένταση: Είναι πόσο λαμπρή .ή μουντή είναι μία απόχρωση. Μπορούμε να μειώσουμε ,ή να αυξήσουμε την ένταση με άσπρο, ή μαύρο.
Η φωτεινότητα / τονικότητα : Είναι η μέτρηση της ποσότητας του φωτός που αντανακλάται από μία απόχρωση. Οι αποχρώσεις με περισσότερο άσπρο έχουν μεγαλύτερη φωτεινότητα ,ή τονικότητα.
Η σκιά και η απόχρωση : Είναι όροι που αναφέρονται σε παραλλαγή του χρώματος.

Η σκιά: Είναι το χρώμα που παράγεται με την προσθήκη του μαύρου.
Η απόχρωση (tint) : παράγεται με την προσθήκη του λευκού.
Συνδυασμοί χρωμάτων
Οι συνδυασμοί χρωμάτων μπορεί να περάσουν απαρατήρητοι όταν είναι ευχάριστοι, ωστόσο μας προκαλούν όταν οι συνδυασμοί φαίνονται να συγκρούονται. Το τελικό αποτέλεσμα που επιδιώκουμε στην τελική του μορφή, ή σύνθεση είναι η επιτυχημένη χρήση του χρώματοs
Γνωρίζουμε κατά πόσο είμαστε επιτυχημένοι, ή όχι ελέγχοντας την οπτική ισορροπία και την αρμονία της τελικής σύνθεσης. Η ισορροπία και η αρμονία επιτυγχάνονται με την οπτική αντίθεση που υπάρχει ανάμεσα στους συνδυασμούς χρωμάτων. Ο σχεδιασμός ενός επιτυχημένου χρωματικού συνδυασμού αρχίζει με την έρευνα και την κατανόηση των σχέσεων των χρωμάτων.
Χρησιμοποιώντας τη χρωματική ρόδα είναι εύκολο να εντοπίσουμε αυτές τις σχέσεις ανάμεσα στα χρώματα.
Μονοχρωματική σχέση: Τα χρώματα είναι παραλλαγές της ίδιας απόχρωσης.

Η συμπληρωματική Σχέση: Είναι η σχέση όπου τα χρώματα είναι απέναντι στο χρωματικό τροχό, όπως κόκκινο με πράσινο , πορτοκαλί με μπλε ,ή βιολετί με κίτρινο

Η Αναλογική Σχέση: Τα χρώματα είναι το ένα δίπλα στο άλλο όπως παραδείγματος χάριν κίτρινο, πορτοκαλί και κόκκινο.

Η Τριαδική σχέση: Οι τρεις αποχρώσεις βρίσκονται σε ίσες αποστάσεις στο χρωματικό τροχό.

A Greek village in Epirus

| |


An original oil on canvas created in December 2010
Size 65-80 cm
Naturalistic landscape painted with painting knives
It depicts a picturesque village in North Western Greece in the region of Zagorohoria in Epirus very close to Jannina the capital of the province

A day in Tsepelovo

| |


Original oil on canvas created in December 2010
Size 60-80 cm
Impressionistic, painted with painting knives

Charalampos Laskaris at work

| |


December 2010 working on the "A day at Tsepelovo"

Feidias and the Acropolis

| |




Pheidias and Classical Athens
Pheidias (480 BC – 430 BC), the son of Charmides of Athhens, was a Greek sculptor, painter and architect, who lived in the 5th century BC, and is regarded as one of the greatest of all sculptors of Classical Greece. His teachers were Hegias and Ageladas. His statue of Zeus at Olympia was one of the Seven Wonders of the Ancient World. Pheidias also designed the statues of the goddess Athena on the Athenian Acropolis, namely the Athena Parthenos inside the Parthenon and the Athena Promachos, a colossal bronze statue of Athena which was visible from the sea. Before the Peloponnesian war, Pheidias was accused of embezzling gold intended for the statue of Athena inside the Parthenon. Pericles’ enemies found a false witness against Pheidias, named Menon, but Pheidias proved his innocence by taking down all the golden plates and weighing them. However he was accused of arrogance because he had engraved his portrait along the one of Aspasia (Pericles’ wife) on the back side of Athena’s shield. Pheidias died in prison after he had created the statue of Zeus in Olympia, when he was accused again for stealing gold from the statue,
Though no original works in existence can be confidently attributed to him with certainty, numerous Roman copies are known to exist. This is not uncommon. Almost all classical Greek paintings and sculptures have been destroyed, and only Roman copies or notes of them exist. Ancient critics thought highly of his work. What they especially praise is the ethos or permanent moral level of his works as compared with those of the later so called "pathetic" school..
Of his life we know little apart from his works. His first commission was a group of national heroes with Miltiades as a central figure.The famous statesman Pericles also commissioned several sculptures for Athens from him in 447 BC, to celebrate Greek victory against the Persians at the Battle of Marathon during the Greco-Persian Wars (490 BC). Pericles used some of the money from the treasury of Delos to rebuild and decorate Athens, which had been burnt by the Persians, to celebrate this victory.
In 1958 archaeologists found the workshop at Olympia where Pheidias assembled the gold and ivory Zeus. There were still some pieces of ivory at the site, moulds and other casting equipment, and a black glaze drinking cup engraved "I belong to Pheidias".
Among the ancient Greeks themselves two works of Pheidias far outshone all others, the colossal chryselephantine figures in gold and ivory of Zeus (432 BC) on the site where it was erected in the temple of Zeus at Olympia, Greece, and of Athena Parthenos (literally, "Athena the Virgin") a sculpture of the Greek virgin goddess Athena named after an epithet for the goddess herself, and was housed in the Parthenon in Athens. Both sculptures belong to about the middle of the 5th century BC. From the 5th century BC, the copies of the statue of Zeus found were small copies on coins, which give us but a general notion of the pose, and the character of the head. His body was of ivory, his robe of gold.
In antiquity Pheidias was celebrated for his statues in bronze, and his chryselephantine works (statues made of gold and ivory). In the Hippias , Plato claims that Phidias seldom, if ever, has executed works in marble, though many of the sculptures of his times were executed in marble. Plutarch tells us that he superintended the great works of Pericles on the Acropolis. It is possible that most sculptural decoration of the Parthenon was the work of Pheidias' atelier but supposedly made by pupils of Pheidias, such as Alcamenes and Agoracritus. Our actual knowledge of the works of Phidias is still very small.

Ο Φειδίας και η Ακρόπολη

| |




Ο Φειδίας και η Ακρόπολη των Αθηνών
Ο Φειδίας ήταν γιος του Χαρμίδη. Γεννήθηκε γύρω στο 490 π.Χ. και πέθανε το 430 π.Χ. Ήταν ένας από τους γνωστότερους γλύπτες της ελληνικής αρχαιότητας, ίσως ο σημαντικότερος της κλασικής περιόδου. Δάσκαλοί του ήταν ο Ηγίας από την Αθήνα, ο Αγέλαδος από το Άργος και ο Πολύγυστος. Ο Φειδίας, ασχολήθηκε ακόμη με την ζωγραφική αλλά εργάστηκε κυρίως με χαλκό. Ήταν όμως ο πρώτος γλύπτης που συνδύασε ελεφαντόδοντο και χρυσό σαν υλικά στην γλυπτική τέχνη. Η τεχνική του βασιζόταν ουσιαστικά στο ξύλο. Το σώμα των αγαλμάτων του ήταν ξύλινο ντυμένο με στρώματα χρυσού και πλάκες ελεφαντοστού. Τα έργα του, αν και δεν διασώθηκαν, είναι γνωστά από την λογοτεχνία. Από τα πιο γνωστά του έργα ήταν τα κολοσσιαίου μεγέθους χρυσελεφάντινα αγάλματα της Αθηνάς Παρθένου στο σηκό του Παρθενώνα και του Δία στο ναό του θεού στην Ολυμπία. Τρία ήταν τα αγάλματα της Αθηνάς. Ένα στην Πηλήνη, και ένα στις Πλαταιές. Το μεγαλύτερο όμως ήταν στον Παρθενώνα επάνω στην Ακρόπολη, και λένε ότι φαινόταν από τα καράβια στην ανοικτή θάλασσα.
Τα έργα του Φειδία ενέπνευσαν και γλύπτες του λεγόμενου Πρώιμου ή Ελεύθερου Νεοκλασικισμού της Ελληνιστικής Περιόδου μεταξύ 200 και 125 π.Χ. Οι πιο γνωστοί από τους τελευταίους είναι ο Δαμοφώντας από τη Μεσσήνη και ο Ευκλείδης από την Αθήνα.
Ο Φειδίας συνεργάστηκε στενά με τον Περικλή στην διαμόρφωση του Παρθενώνα. Η χρηματοδότηση του τεράστιου κόστους της ανακατασκευής της Ακρόπολης μετά από την καταστροφή της από τους Πέρσες έγινε με χρήματα που χρησιμοποίησε ο Περικλής από το ταμείο της Αθηναϊκής συμμαχίας που έδρευε στη Δήλο. Τα αγάλματα κατασκευάστηκαν από τους μαθητές του Αλκαμένη και Αγαρόκριτο, ενώ ο ίδιος κατασκεύασε το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς. Η τεράστια ποσότητα χρυσού που κατανάλωσε έδωσε αφορμή στους εχθρούς του να τον κατηγορήσουν για κατάχρηση. Ο Φειδίας απόδειξε την αθωότητά του, επειδή ο Περικλής τον είχε συμβουλέψει να κάνει το χρυσό ένδυμα της Αθηνάς συναρμολογούμενο. Έτσι μπόρεσε να το αποσυναρμολογήσει και να το ζυγίσει. Το βάρος του χρυσού βρέθηκε ακέραιο. Ο Φειδίας τότε κατηγορήθηκε για αλαζονεία, επειδή είχε απαθανατίσει τον εαυτό του και τον Περικλή, δίνοντας την μορφή τους σε δύο αντίστοιχους χαρακτήρες στην πολεμική σκηνή που διακοσμούσε την ασπίδα της Αθηνάς. Ο Φειδίας συνελήφθη και καταδικάστηκε. Μια εκδοχή του θανάτου του είναι ότι πέθανε στην φυλακή. Σύμφωνα με μια άλλη εξοστρακίστηκε.
Ο Φειδίας κατάφυγε στην Ολυμπία, όπου και κατασκεύασε το περίφημο Άγαλμα του Ολυμπίου Διός ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. To άγαλμα παρίστανε τον Δία καθισμένο με το σώμα του φτιαγμένο από ελεφαντοστού ενώ το φόρεμα του από χρυσό. έχουμε κάποια άποψη για το γλυπτό από νομίσματα αρχαίων πόλεων. Δυστυχώς όμως και εδώ τον κυνήγησε η ίδια μοίρα, αφού ξανά κατηγορήθηκε για κατάχρηση και κλοπή χρυσού και φυλακίστηκε ως τον θάνατό του.
Αν και δεν διασώθηκαν αυθεντικά έργα του, αυτά έγιναν γνωστά από πολυάριθμα Ρωμαϊκά αντίγραφα. Στην αρχαιότητα τα έργα του έχαιραν μεγάλης εκτίμησης και επαινούταν κυρίως το ήθος και το υψηλό ηθικό του επίπεδο σε σύγκριση με αυτούς που αποτέλεσαν αργότερα την «Παθητική σχολή».
Το 1958 αρχαιολόγοι ανακάλυψαν το εργαστήριο του Φειδία στην Ολυμπία, με κάποια υπολείματατα από εργαλεία και καλούπια όπου ο γλύπτης δημιούργησε το περίφημο χρυσελεφάντινο άγαλμα που καταστράφηκε από πυρκαγιά στην Κωνσταντινούπολη όπου το μετέφερε ο Μέγας Κωνσταντίνος μετά από πολλούς αιώνες. Στο χώρο του εργαστηρίου βρέθηκε μαύρο στιλπνό κύπελο με επιγραφή που ανέφερε ότι ανήκει στο Φειδία. Πρώιμες δημιουργίες του προήλθαν από παραγγελίες του Περικλή για ένα μνημείο προς τιμή του Μαραθώνα με κυρίαρχο άγαλμα αυτό του στρατηγού Μιλτιάδη ,νικητή της φημισμένης μάχης . Ο Πλάτων ανέφερε στον «Ιππία» ότι ο Φειδίας σπάνια δούλευε με μάρμαρο, ενώ ο Πλούταρχος ανέφερε ότι ο Φειδίας επόπτευσε και σχεδίασε το γλυπτικό διάκοσμο του Παρθενώνα.

Stavronikita monastery

| |


Original oil on canvas
Naturalistic landscape
Size 60-80 cm

Mylopotamos Mount Athos

| |


Original oil on canvas created in November 2010
Naturalistic
Size 70-90 cm

Troy on fire

| |


Original oil on canvas created in November 2010
Size 60-80 cm
Surealism