Jesus at Chora by Laskaris Charalampos

Original oil on canvas (60-80 cm) Created in April 2010. It shows the monastery of Chora (Kariye Museum ) which contains some of the world best mosaics.

Interpretation of Art

Interpretation of Art
Art is the process, or the intentional product with elements that affect our senses, or feelings. It involves a large number of human activities such as music, literature, films, sculpture and painting. The interpretation of art is also examined by a branch of philosophy known as aesthetics.
However a definition of Art has become problematic at the outset of the twentieth century. An object may be characterized by intentions, or their lack by the creators without a clear intention. A vase, an object usually characterized as a house commercial item, may be considered as art if it is used only as a decoration. If however paintings are mass produced, then they are no longer considered as art.
Traditionally the term Art is used to describe any skill or knowledge. This changed during the Romantic art period, when it was considered that the special ability of the human brain ought to be affected by religion and science. The nature of art has been described as a fugitive escape from the traditional problems of human civilization. It has been defined as a means for the expression or communication of feelings and ideas, and a mimicry or performance. A Russian writer defines art as an indirect means of communication of one person with another. Another viewpoint promotes an idealistic opinion that art expresses feelings, and that in fact it exists in the artist’s mind .Art as a mimicry, or performance has its roots in the philosophy of Aristotle. More recently it is interpreted as a means according to which a community develops a personal expression and performance.
Works of universal art may tell stories, or simply express an aesthetic truth, or sentiment. An encyclopedia defines art as “the use of skill and imagination for the creation of aesthetic objects, environment or experiences we may share with others”. With this definition of the word, artistic works of art exist since the dawn of mankind, with the early prehistoric to the modern art. However, some theories restrict its meaning in contemporary societies. An art critic said in 1970 “ it is undeniable that as far as art is concerned, it can no longer be considered as given, not even art itself, or its right to exist”.
The first and broader sense of the definition of art is closer to the older one of the Latin (ars) roughly translated as dexterity. This term is of course much wider as it also includes the medical and military art. Some works of art have more practical use besides being purely decorative. For example a lantern may be used both for lighting and as a decorative object. In the second more recent sense of the term, art is called creative art or good arts. Fine art means the skill of the artist to express his creativity, or to participate in the aesthetic sensitivities of the public or to draw the viewers’ attention to more subtle, fine things. However it is the public that judges the final result, not the artist. Similarly, if this art finds its way in commercial use, then it is considered commercial art instead of fine art. On the other hand handmade craft or designing are considered as applied arts. The two types of art have no specific difference apart from an evaluation purpose. However, even in fine art there are goals further than creativity or self expression. Does art have a political, spiritual or philosophical motive, or its purpose is to create only beauty? Does it try to investigate the nature of perception, or to create intense emotions? Its purpose may be seemingly non- existent.
Art may describe a lot of things. It is an activity, or the echo of a message, a mood, or a symbolism to be transferred to the viewer (art is an experience). It may be interpreted on the basis of pictures or objects, and intends to arouse feelings or thoughts by the viewer, or ideas through his senses. It may take various forms and serve different reasons. The use of scientific knowledge for the creation of something new doesn’t necessarily mean the creation of art.

Ερνηνεία της Τέχνης

Ερμηνεία της Τέχνης
Η τέχνη είναι η διαδικασία, ή το εκούσιο προϊόν με στοιχεία που επηρεάζουν τις αισθήσεις, ή τα αισθήματα. Έχει να κάνει με μεγάλο αριθμό ανθρώπινης δραστηριότητας όπως η μουσική, η λογοτεχνία, ο κινηματογράφος, η γλυπτική και η ζωγραφική. Η ερμηνεία της τέχνης εξετάζεται ακόμη από ένα παρακλάδι της φιλοσοφίας γνωστό ως αισθητική.
Ωστόσο ο ορισμός της τέχνης έχει γίνει προβληματικός κατά τις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα Ένα αντικείμενο μπορεί να χαρακτηρίζεται από προθέσεις, ή από την έλλειψη τους από το δημιουργό χωρίς αυτός να έχει ξεκάθαρη πρόθεση. Ένα βάζο, που συνήθως χαρακτηρίζεται ως ένα χρηστικό οικιακό αντικείμενο, μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέχνη από ένα άλλο καθαρά διακοσμητικό. Όταν πάλι κάποιοι πίνακες παράγονται μαζικά δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως τέχνη.
Παραδοσιακά ο όρος τέχνη χρησιμοποιείται για να περιγράψει κάθε ανθρώπινη δεξιότητα, ή γνώση. Αυτό άλλαξε κατά τη Ρομαντική περίοδο, όταν θεωρήθηκε ότι αυτή η ειδική ικανότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου επηρεαζόταν από την θρησκεία και την επιστήμη. Η φύση της τέχνης έχει περιγραφεί ως μία φευγαλέα φυγή από τα παραδοσιακά προβλήματα του ανθρώπινου πολιτισμού. Έχει προσδιοριστεί ως μέσο για την έκφραση, ή την επικοινωνία των αισθημάτων και των ιδεών και ως μίμηση, ή παράσταση. Ένας Ρώσος συγγραφέας προσδιορίζει την τέχνη ως ένα έμμεσο τρόπο επικοινωνίας ενός ανθρώπου με έναν άλλο. Μία άλλη αναφορά προωθεί μία ιδεαλιστική άποψη ότι η τέχνη εκφράζει αισθήματα, και ότι στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο μέσα στο μυαλό του καλλιτέχνη. Ως μίμηση, ή παράσταση έχει τις ρίζες της στη φιλοσοφία του Αριστοτέλη. Πιο πρόσφατα ερμηνεύεται ως ένα μέσο σύμφωνα με το οποίο μία κοινότητα αναπτύσσει μία προσωπική έκφραση, ή παράσταση. Έργα παγκόσμιας τέχνης μπορούν να πουν ιστορίες, ή απλά να εκφράσουν μία αισθητική αλήθεια, ή συναίσθημα.
Μία εγκυκλοπαίδεια δίνει ορισμό για την τέχνη ως « η χρήση ικανότητας και φαντασίας για τη δημιουργία αισθητικών αντικειμένων, του περιβάλλοντος, ή εμπειριών που μπορούμε να μοιραζόμαστε με άλλους». Με αυτόν τον ορισμό της λέξης καλλιτεχνικά έργα τέχνης υπάρχουν από τη χαραυγή της ανθρωπότητας. Από την πρώιμη προϊστορική ως τη μοντέρνα τέχνη. Ωστόσο, μερικές θεωρίες περιορίζουν το νόημα της στις σύγχρονες κοινωνίες. Ένας κριτικός τέχνης είπε το 1970 « Είναι αναμφισβήτητο για την τέχνη ότι, δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη, ούτε όσο αφορά την ίδια, ούτε και το δικαίωμα της να υπάρχει».
Η πρώτη και ευρύτερη έννοια του ορισμού της τέχνης είναι εγγύτερη σ’ αυτήν του Λατινικού (Ars) που γενικά μεταφράζεται ως δεξιότητα. Αυτός ο ορισμός είναι φυσικά πολύ ευρύτερος και περιλαμβάνει την ιατρική και την στρατιωτική τέχνη. Μερικά έργα τέχνης έχουν περισσότερη πρακτική χρήση από το είναι απλά διακοσμητικά. Παραδείγματος χάριν ένα φανάρι μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν φωτιστικό μέσο αλλά και σαν ένα διακοσμητικό αντικείμενο. Στη δεύτερη πιο πρόσφατη σημασία του όρου, ονομάζεται δημιουργική τέχνη, ή καλές τέχνες. Η υψηλή τέχνη (fine art) σημαίνει την ικανότητα του καλλιτέχνη να εκφράσει τη δημιουργικότητα του, να συμμετάσχει στις αισθητικές ευαισθησίες του κοινού, ή να τραβά την προσοχή των θεατών σε πιο εκλεπτυσμένα και ωραία αντικείμενα. Ωστόσο το κοινό είναι εκείνο που κρίνει το τελικό αποτέλεσμα, και όχι ο καλλιτέχνης. Παρομοίως, εάν αυτή η τέχνη έχει οικονομική επιτυχία, τότε χαρακτηρίζεται ως εμπορική αντί για υψηλή τέχνη. Από τη άλλη, οι χειρονακτικές τέχνες ονομάζονται εφαρμοσμένες τέχνες. Οι δύο αυτές μορφές τέχνης δεν έχουν συγκεκριμένες διαφορές εκτός ως την αξιολόγηση τους. Ωστόσο στην υψηλή τέχνη υπάρχουν και άλλοι στόχοι εκτός από την δημιουργικότητα και την αυτό έκφραση. Έχει η τέχνη πολιτικό, πνευματικό και φιλοσοφικό κίνητρο, ή ο μόνος της στόχος είναι να δημιουργεί μόνο κάτι όμορφο; Προσπαθεί να ερευνήσει τη φύση της αντίληψης, ή να δημιουργήσει έντονα συναισθήματα; Ο στόχος της φαινομενικά είναι ανύπαρκτος.
Η τέχνη μπορεί να περιγράφει πολλά πράγματα:
Είναι μία δραστηριότητα, ή η ηχώ ενός μηνύματος, μία διάθεση, ή ο συμβολισμός που θα μεταβιβαστεί στο θεατή ( η τέχνη είναι μία εμπειρία). Μπορεί να ερμηνευτεί στη βάση της εικόνας, ή των αντικειμένων, και έχει ως στόχο να διεγείρει τα αισθήματα και τις σκέψεις του θεατή, ή ιδέες μέσα από τις αισθήσεις του. Μπορεί να πάρει διάφορες μορφές και να υπηρετήσει διαφορετικούς λόγους. Η χρήση επιστημονικής γνώσης για τη δημιουργία κάτι καινούριου δεν σημαίνει απαραίτητα τη δημιουργία τέχνης.

Hagia Sophia Αγία Σοφία

Created by Charalampos Laskaris in 2009
Size 65-85 cm
You may view them at
www.charalampos-laskaris.fineartamerica.com

Sfumato

Sfumato
It is one of the painting modes of the Renaissance. A second one was Chiaroscuro. It refers to a mode of painting in which the painter avoids extreme darks or lights, as the brightness values are grouped more or less tightly together around middle gray. There is a similarity of low-contrast between sfumato and photography. The Italian word sfumato comes from the Italian word (fumare, 'to smoke'), and captures the idea precisely. The finished painting appears as though a veil of smoke lies between the subject of the painting and the viewer. Sfumato added some brightness to the pure darks and blocked some of the pure brights of the subject.
It is not a difficult technique in practice. Of course it requires competence in brushwork and judgement of value (brightness), but does not necessarily require a high degree of skill. The painter uses a translucent dark such as asphaltum and then, while wet, paints back into this dark with an opaque light (e.g., some colour based on led white or titanium white). Some of the colour of the dark will now darken the opaque light and, simultaneously, the darks will be lightened. This operation can be repeated if necessary and, by so doing, very subtle blending effects may be achieved. It is not a technique using translucent layers as is sometimes supposed; it is obvious that there is a distinction between this technique and the straight-forward translucent painting of Titian. However the translucency of the darks, repeatedly applied and blended into the lights, does lend an enamelled character to the result which, in the hands of a competent practitioner, can be charming and can yield extremely subtle results.
Leonardo Da Vinci was the most prominent painter of sfumato and his famous painting of the Mona Lisa exhibits all the advantages of the technique. The historical value of this painting consists precisely in the subtle but accurate way in which emotions are expressed. This expression is due in no small part to the gentle shading that sfumato promotes. Leonardo da Vinci described sfumato as "without lines or borders, in the manner of smoke or beyond the focus plane.

Σφουμάτο

Σφουμάτο
Το σφουμάτο είναι μία από τις μεθόδους ζωγραφικής της Αναγέννησης. Ανάλογη μέθοδος ήταν και το Κιαροσκούρο. Αναφέρεται στο τρόπο ζωγραφικής όπου ο ζωγράφος αποφεύγει τα ακραία σκούρα ή φωτεινά, καθώς οι τονικότητες ομαδοποιούνται σφικτά γύρω από ένα μεσαίο γκρι. Υπάρχει μία ομοιότητα χαμηλού κοντράστ ανάμεσα στο σφουμάτο και τη φωτογραφία. Η Ιταλική λέξη (fumare σημαίνει καπνίζω) και πιάνει το νόημα της λέξης με ακρίβεια. Ο ολοκληρωμένος πίνακας φαίνεται ότι καλύπτεται από ένα πέπλο αχλής που μπαίνει ανάμεσα στον πίνακα και το θεατή. Το σφουμάτο προσέθετε κάποια λαμπρότητα στα καθαρά σκούρα και αδυνάτιζε μερικά από τα έντονα λαμπρά του θέματος.
Το σφουμάτο δεν είναι μία εξαιρετικά δύσκολη μέθοδος ζωγραφικής. Φυσικά χρειάζεται ικανότητα στη πινελιά και επιλογή της σωστής τονικότητας (λαμπρότητας) του χρώματος, αλλά δεν χρειάζεται απαραίτητα υψηλό βαθμό ικανότητας. Ο ζωγράφος χρησιμοποιεί χρώμα που διαπερνιέται από το φως όπως γκρι ασφάλτου και όσο είναι ακόμη υγρό, ζωγραφίζει μέσα στο σκούρο με ένα αδιαφανές φωτεινό (πχ κάποιο χρώμα που βασίζεται σε άσπρο μόλυβδου ή άσπρο τιτανίου). Το σκούρο χρώμα σκουραίνει το αδιαφανές λευκό και συγχρόνως φωτίζει το σκούρο. Αυτή η διαδικασία μπορεί να επαναληφθεί εάν είναι αναγκαίο, και κάνοντας το μπορείτε να πετύχετε πολύ εκλεπτυσμένα αποτελέσματα. Δεν είναι η τεχνική με την οποία χρησιμοποιούνται διαφανή χρώματα όπως πολλοί πιστεύουν . Είναι προφανές ότι υπάρχει διάκριση ανάμεσα σ’ αυτήν τη τεχνική και τη ξεκάθαρη τεχνική με διαφάνειες του Τισιάνου. Ωστόσο η διαφάνεια των σκούρων που εφαρμόζεται επανειλημμένα και αναμειγνύεται μέσα στα φωτεινά δεν επιφέρει κάποιο γυαλιστερό χαρακτήρα στο αποτέλεσμα, που στα χέρια κάποιου ικανού τεχνίτη μπορεί να είναι γοητευτικό και να βγάλει εξαιρετικά εκλεπτυσμένα αποτελέσματα.
Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι ήταν ο ποιο διακεκριμένος ζωγράφος του σφουμάτο και ο φημισμένος πίνακας του Μόνα Λίζα επιδεικνύει όλα τα πλεονεκτήματα της τεχνικής. Η ιστορική αξία αυτή της τεχνικής αποτελείται από τον εκλεπτυσμένο τρόπο με το οποίο εκφράζονται τα συναισθήματα. .Αυτή η έκφραση οφείλεται όχι σε μικρό βαθμό στην απαλή απόχρωση σκιάς που προωθεί το σφουμάτο. Ο Λεονάρντο περίγραψε το σφουμάτο ως «χωρίς γραμμές και όρια, κάτι σαν καπνός και πέρα από το κεντρικό πεδίο ».