An Interview of Pablo Picasso to author Papini
“ People do not look for relief and elevation in art. The rich, and the lazy that have nothing to do, in order to look different from the common people are looking for the weird, the unusual and the scandalous. Personally I satisfied the wise and the critics with all the changeable stupidities that came to my mind,
and the less they understood me the more they admired me. By entertaining myself with all these games and
stupidities, I became rich and what is more very quickly. And popularity for a painter means sales, profits, fortune and wealth. Today as you know I am famous and rich. But when I am alone with myself, I do not have the courage to consider myself an artist with the great and old sense of the word. Rembrand, Tzioto, Tiziano were really great painters. I am nothing else but an impostor, who understood the spirit of his times and exploited stupidity as well as he could, and the vanity and the arrogance of his contemporaries. My confession is bitter, more pitiful than it looks, but it happens to be sincere.
Dear readers, If you do not like a certain work of art which repulses you causing you nausea, do not hesitate to express your feelings. You may be more right than those who pretend to be ecstatic because they do not dare express themselves sincerely, fearing to be considered uncultivated and out of place. Deceit and adventurism thrive among the artists as everywhere else.
Μία συνέντευξη του Πικάσο
Πικάσο: « Ικανοποίησα σοφούς και κριτικούς με σαχλαμάρες και αυτοί τόσο περισσότερο με θαύμαζαν»
Για το Βήμα Γιάννης Μαρίνος
«Στην τέχνη, ο λαός δεν αναζητά πλέον ανακούφιση και εξύψωση. Αλλά οι λεπτεπίλεπτοι, οι πλούσιοι , οι αργόσχολοι για να ξεχωρίσουν από το λαό αναζητούν το καινούριο ,το παράδοξο , το ασυνήθιστο, το σκανδαλώδες. Και εγώ, από τον κυβισμό και έπειτα , ικανοποίησα τους σοφούς και τους κριτικούς με όλες τις ευμετάβλητες σαχλαμάρες που μου έρχονταν στο κεφάλι, και όσο λιγότερο με καταλάβαιναν τόσο περισσότερο με θαύμαζαν. Με το να διασκεδάζω με αυτά τα παιχνίδια ,αυτές τις κουταμάρες, αυτές τις σπαζοκεφαλιές , έγινα διάσημος, και μάλιστα πολύ γρήγορα. Και η διασημότητα για ένα ζωγράφο σημαίνει πωλήσεις ,κέρδη ,περιουσία ,πλούτη. Και σήμερα- όπως ξέρεις – είμαι διάσημος, είμαι πλούσιος. Αλλά όταν βρίσκομαι μόνος με τον εαυτό μου, δεν έχω το κουράγιο να θεωρούμαι καλλιτέχνης με τη μεγάλη και τη παλιά σημασία της λέξεως. Αυτοί ήταν μεγάλοι ζωγράφοι, ο Τζιότο, ο Ρέμπραντ ο Τισιάνος , ο Γκόγια. Δεν είμαι παρά ένας κοινός σαλτιμπάγκος, που κατάλαβε το πνεύμα των καιρών του και εξήντλησε όσο καλύτερα μπορούσε τη βλακεία, τη ματαιοδοξία, τη φιλοχρηματία των συγχρόνων του. Είναι πικρή η εξομολόγηση μου, πιο θλιβερή οπόσο φαίνεται, αλλά έχει τη χάρη να είναι ειλικρινής».
Αγαπητοί αναγνώστες, Αν κάποιο έργο τέχνης δες σας αρέσει, σας απωθεί ή σας προκαλεί αηδία μη διστάζετε να εξωτερικεύσετε τα αισθήματα σας. Μπορεί να έχετε εσείς περισσότερο δίκιο από εκείνους που προσποιούνται ότι εκστασιάζονται επειδή δεν τολμούν να εκφραστούν ειλικρινώς, φοβούμενοι μήπως θεωρηθούν ακαλλιέργητοι. Η απάτη και ο τυχοδιωκτισμός θάλλουν και στο χώρο των καλλιτεχνών, όπως και παντού αλλού.
(Από συνέντευξη του Πικάσο στο διάσημο συγγραφέα Τζιοβάνι Παπίνι )
