Η τέχνη από την Αρχαία Ελλάδα έως το Μεσαίωνα
Οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν την λέξη «τέχνη» ενώ οι Λατίνοι τη λέξη ( ars). Οι λέξεις δεν είχαν το νόημα που τους έχουμε δώσει στη σημερινή εποχή.
Ο πρώτος που έδωσε ένα ορισμό της τέχνης ήταν ο Έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης, που ανέφερε ότι η τέχνη είναι η δραστηριότητα ενός ατόμου που γνωρίζει το αντικείμενο του και ακολουθεί κάποιους κανόνες γι’ αυτό. Αυτό το άτομο μαθαίνει τους κανόνες της τέχνης του αφού μαθητεύσει από τα παιδικά του χρόνια, για να γίνει γλύπτης, ζωγράφος ή μαραγκός.
Η φιλοσοφία στην Ελλάδα προσπάθησε να φέρει, τάξη, ισορροπία και καθαρότητα στο χάος της φύσης και του κόσμου. Για να διατηρήσει αυτήν την τάξη έπρεπε να εφαρμόσει κανόνες και να στηρίξει την εφαρμογή τους. Αυτό ονομάζεται «κλασσικό», δηλαδή κάτι παραδοσιακό και συντηρητικό.
Οι ζωγράφοι ήταν διαφορετικοί από τους άλλους τεχνίτες μόνο όσο αφορά τη γνώση της τεχνικής και της δεξιοτεχνίας. Η γλυπτική και η ζωγραφική διέφεραν από τη μουσική και την ποίηση που θεωρούνταν θεϊκές τέχνες και απολάμβαναν το σεβασμό όλων.
Η λέξη «τέχνη» σήμαινε μαστοριά , υποδηλώνοντας ότι κάποια πράγματα γίνονταν με το χέρι. Οι ζωγράφοι και οι γλύπτες ανήκαν στην κατώτερη τάξη της κοινωνίας, διότι οι άνθρωποι δεν είχαν μεγάλη ιδέα γι’ εκείνους που χρησιμοποιούσαν τα χέρια τους για να φτιάξουν διάφορα πράγματα. Έτσι οι τέχνες και οι καλές τέχνες θεωρούνταν ένα και το αυτό πράγμα.
Στην ύστερη αρχαιότητα υπήρχε μία λίστα από 7 τέχνες: Η Αστρονομία, η Αριθμητική, η Διαλεκτική, η Ρητορική, η Γεωμετρία,η Γραμματική και η Μουσική. Οι ζωγραφική και η γλυπτική αγνοήθηκαν. Παρά τις προσπάθειες του Πλίνιου και του Βάρου να περιλάβουν την αρχιτεκτονική και τη ζωγραφική στις άλλες τέχνες, οι οπτικές τέχνες απορρίφτηκαν, και ο Σενέκας αρνήθηκε να τις συμπεριλάβει σ’ αυτές. Τόσο οι Έλληνες όσο και οι Ρωμαίοι θεωρούσαν τη ζωγραφική και τη γλυπτική χειρονακτικές τέχνες όπως και όλες οι άλλες. Μέ
Η λέξη αρτίστας χρησιμοποιήθηκε στη διάρκεια του μεσαίωνα και σήμαινε ένα μάστορα όπως και στην αρχαιότητα, δηλαδή ένα άτομο που είχε μία δραστηριότητα και είχε εκπαιδευτεί γι’ αυτήν. Οι καλλιτέχνες αυτής της περιόδου δεν είχαν καλύτερη κοινωνική θέση από τους συναδέλφους του παρελθόντος και ήταν γενικά ανώνυμοι. Οι άνθρωποι τους έκριναν από την ικανότητα και την τεχνική τους.
Τον 12ο και 13ο αιώνα η ζωγραφική και η γλυπτική ανήκαν στις άλλες χειρονακτικές τέχνες. Επειδή έτριβαν τα χρώματα τους, ανήκαν στη συντεχνία των αποθηκάριων και των φαρμακοτριφτών. Οι γλύπτες ανήκον στη συντεχνία των αργυροχρυσοχόων.
Έργα του 5ου αιώνα π.Χ δεν επέζησαν, ωστόσο έχουμε περιγραφές για μερικά απ’ αυτά και τις καριέρες των μεγαλύτερων ζωγράφων της αρχαιότητας. Ο Πολύγνωτος ασχολήθηκε με την απεικόνιση του βάθους και της ψυχολογικής κατάστασης των προσώπων που ζωγράφιζε. Ο Απολλόδωρος ασχολήθηκε με την προοπτική και τη φωτοσκίαση. Ο Αγάθαρχος επίσης προσπάθησε να απεικονίσει τα αντικείμενα με προοπτική. .Ο Ζεύξις έκανε μεγάλη καριέρα, και λέγεται ότι ο Σικελιανός καλλιτέχνης διοργάνωσε τα πρώτα καλλιστεία για να ζωγραφίσει την ωραία Ελένη. Τον 4ο αιώνα ο ρεαλισμός και το ακριβές βάθος ήταν προτεραιότητα για τους περισσότερους καλλιτέχνες. Ο Απελλής ήταν επίσημος ζωγράφος του μεγάλου Αλεξάνδρου. Αντίγραφα μερικών από αυτά τα έργα βρέθηκαν στην Πομπηία.
