Αφηρημένος Εξπρεσιονισμός
Ο Αφηρημένος Εξπρεσιονισμός ήταν ένα κίνημα στην Αμερική που άνθισε τις δεκαετίες του 1940 και 50. Μερικές φορές φέροντας την ονομασία σχολή της Νέας Υόρκης, συσχετίστηκε για πρώτη φορά με το έργο του Βασίλη Καντίνσκυ το1929. Αρχικά επηρεασμένοι από το Σουρεαλισμό και τον Κυβισμό, οι αφηρημένοι εξπρεσιονιστές απέρριπταν το Σοσιαλιστικό Ρεαλισμό, και τη Γεωμετρική αφαίρεση που ήταν τόσο δημοφιλής ανάμεσα στους Αμερικανούς ζωγράφους του 1930. Στα τέλη του 30 και αρχές της δεκαετίας του 40 πολλοί Ευρωπαίοι ζωγράφοι της Αβάν Γκαρντ ταξίδεψαν στη Νέα Υόρκη και έδωσαν μεγάλη ώθηση στη Μοντέρνα Τέχνη. Το στυλ του Αφηρημένου Εξπρεσιονισμού θεωρήθηκε ότι είχε αρχίσει με τα έργα του Τζάκσον Πόλλοκ και του Βίλλεμ ντε Κούνιγκ στα τέλη του 40 και αρχές του 50. Οι καλλιτέχνες που έπαιρναν μέρος σ’ αυτόν ισχυρίζονταν ότι ήταν ένα ευρύτερο στυλ με διαφορετικό βαθμό αφαίρεσης που χρησίμευε να μεταφέρει δυνατό συναισθηματικό και εκφραστικό περιεχόμενο. Αν και ο όρος αρχικά αναφέρεται σε ένα μικρό αριθμό ζωγράφων οι ιδιότητες του Αφηρημένου Εξπρεσιονισμού μπορούν να βρεθούν ακόμη στη γλυπτική και στη φωτογραφία. Αυτό το στυλ ωστόσο έχει ερμηνευτεί σαν καθαρά Αμερικάνικο εξ αιτίας της έμφασης που δίνει στη φυσική αμεσότητα του χρώματος. Σίγουρα ωστόσο ήταν η πρώτη Αμερικάνικη τέχνη που πέτυχε διεθνές στάτους και επιρροή. Τα έργα ήταν συνήθως αφηρημένα ( π.χ εικόνιζαν φόρμες που δεν βρίσκονταν στο φυσικό κόσμο), έδιναν έμφαση στην ελευθερία της συναισθηματικής έκφρασης, της τεχνικής και της εκτέλεσης. Οι καμβάδες ήταν μεγάλοι, για να μεγαλώνουν το οπτικό εφέ και να παρουσιάζουν μνημειακότητα και δύναμη. Το κίνημα είχε μεγάλη επιτυχία στη Αμερικάνικη και Ευρωπαϊκή τέχνη του 1950. Ο κριτικός τέχνης Ίρβιγκ Σάντλερ χωρίζει τον αφηρημένο εξπεριονισμό σε δύο κατηγορίες: Τους ζωγράφους με κίνηση και τους ζωγράφους με το πεδίο χρώματος. Ο Τζάκσον Πόλλοκ παραμένει πιστός στο πρώτο ρεύμα όπως στο έργο του Ο καθεδρικός (1947), και απόφευγε τελείως τα αναγνωριζόμενα σύμβολα, συνθέτοντας λεπτά δίκτυα σχημάτων που διείσδυαν το ένα στο άλλο. Οι ζωγράφοι χρωματικού πεδίου από την άλλη μεριά , καταπίεζαν κάθε αναφορά στο παρελθόν ζωγραφίζοντας ενοποιημένα πεδία διαφορετικών χρωμάτων. Μερικοί από τους πιο δημοφιλής εξπρεσιονιστές ζωγράφους ήταν ο Τζάκσον Πόλλοκ, ο Μαρκ Ρόθκο, ο Μπάρνετ Νιούμαν και ο ντε Κούνιγκ.
