FIGURATIVE VERSUS MODERN ART

FIGURATIVE VERSUS MODERN ART
Over 90 years, there has been a concerted and relentless effort to disparage, denigrate and obliterate the reputations, names, and brilliance of the academic artistic masters of the late 19th Century. Fuelled by a cooperative press, the ruling powers have held the global art establishment in an iron grip. Equally, there was a successful effort to remove from our institutions of higher learning all the methods, techniques and knowledge of how to train skilled artists. Five centuries of critical data was nearly thrown into the trash. It is incredible how close Modernist theory, backed by an enormous network of powerful and influential art dealers, came to acquiring complete control over thousands of museums, university art departments and journalistic art criticism. We at the Art Renewal Center have fully and fairly analyzed their theories and have found them wanting in every respect, devoid of substance and built on a labyrinth of easily disproved fallacies, suppositions and hypotheses. If, dear reader, you are not already one of their propaganda successes, I encourage you to read on.

Against all odds, and in the face of the worst kind of ridicule and personal and editorial assault, only a small handful of well-trained artists managed to stay true to their beliefs. Then, like the heroes who protected a few rare manuscripts during inquisitional book-burnings of the past, these 20th Century art world heroes managed to protect and preserve the core technical knowledge of western art. Somehow, they succeeded to train a few dozen determined disciples. Today, many of those former students, have established their own schools or ateliers, and are currently training many hundreds more. This movement is now expanding exponentially. They are regaining the traditions of the past, so that art may once again move forward on a solid footing. Painters like Bouguereau whom Mone and Mane considered as the greatest painter of the 19th century, a president of the French School of Fine Arts in Paris ,a great success in his life time ,saw his name tumbling down to oblivion and disrespect. Students at schools of fine art never heard anything about him. His works ,so dearly bought , lost their value and the American Museums found the excellent opportunity to buy most of them. They did great because they found their true value which skyrocketed again and his name found its right place in the world of art.

ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΤΕΧΝΗ
Εδώ και 90 χρόνια, έγινε μία ενορχηστρωμένη προσπάθεια να υποβαθμιστούν, να γελοιοποιηθούν και να εκμηδενιστούν ονόματα φήμη και λαμπρές καριέρες μεγάλων δασκάλων της ζωγραφικής του τέλους του 19ου αιώνα. Πυροδοτούμενοι από ένα συνεργαζόμενο τύπο, το κατεστημένο της τέχνης επέβαλλε τη σιδερένια πυγμή του στην τέχνη. Έγινε ακόμη μία πετυχημένη προσπάθεια να απομακρυνθούν από τις σχολές καλών τεχνών όλες οι μέθοδοι, οι τεχνικές και η γνώση για να εκπαιδεύσουν ικανούς ζωγράφους. Πέντε αιώνες κρίσιμων γνώσεων σχεδόν πετάχτηκαν στο κάλαθο των αχρήστων. Είναι απίστευτο πόσο κοντά έφτασε ο μοντερνισμός , καλυμμένος από ένα πελώριο δίκτυο πανίσχυρων και με μεγάλη επιρροή εμπόρων τέχνης, να αποκτήσουν τον απόλυτο έλεγχο χιλιάδων μουσείων ,πανεπιστημιακών τμημάτων τέχνης και την κριτική του έντυπου τύπου. Αποδείχτηκε όμως ότι η μοντέρνα τέχνη στερείται ουσίας και στηρίχτηκε σε ένα λαβύρινθο πλάνης και υποθέσεων.
Παρά τα συντριπτικά πλήγματα και μπροστά στη προσωπική γελοιοποίηση , και τιςεπιθέσεις του έντυπου τύπου, μία μικρή ομάδα καλά εκπαιδευμένων ζωγράφων κατόρθωσαν να μείνουν πιστοί στα πιστεύω τους. Έπειτα σαν τους ήρωες που στη εποχή της ιεράς εξέτασης διέσωσαν κάποια χειρόγραφα από την πυρά ,αυτοί οι ήρωες της τέχνης του 20ου αιώνα διατήρησαν την καρδιά της τεχνικής της ζωγραφικής του 20ου αιώνα. Με κάποιο τρόπο κατάφεραν να εκπαιδεύσουν μερικές δεκάδες αποφασισμένους μαθητές και αυτοί με τη σειρά τους ίδρυσαν ατελιέ, και σχολές ζωγραφικής και εκπαίδευσαν εκατοντάδες νέους ικανούς ζωγράφους. Αυτό το κίνημα αναπτύσσεται με εντυπωσιακούς αριθμούς και άρχισε να κλονίζει το κατεστημένου του μοντερνισμού ακόμη και σε ανώτατο επίπεδο. Χαρακτηριστικό είναι η επιστροφή αριστουργημάτων του περασμένου αιώνα σε μουσεία και εκθέσεις. Ξανακερδίζονται οι παραδόσεις του παρελθόντος έτσι ώστε η τέχνη να πατάει ξανά σε στέρεο έδαφος. Ζωγράφοι όπως ο Μπουγκερώ (Bouguereau) τον οποίο οι Ιμπρεσιονιστές Μονέ και Μανέ χαρακτήρισαν σαν τον κορυφαίο ζωγράφο του 19ου αιώνα που είχε σαρώσει κάθε βραβείο και ήταν πρόεδρος της σχολής καλών τεχνών του Παρισιού ,κάτω από το διασυρμό του μοντερνισμού εξαφανίστηκε από το εικαστικό κόσμο, για να επανέλθει στο προσκήνιο δικαιωμένος μόνο όταν Αμερικάνικα μουσεία αγόρασαν σχεδόν όλα τα 800 έργα του σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές.