An interview by Picasso

An Interview of Pablo Picasso to author Papini
“ People do not look for relief and elevation in art. The rich, and the lazy that have nothing to do, in order to look different from the common people are looking for the weird, the unusual and the scandalous. Personally I satisfied the wise and the critics with all the changeable stupidities that came to my mind,
and the less they understood me the more they admired me. By entertaining myself with all these games and
stupidities, I became rich and what is more very quickly. And popularity for a painter means sales, profits, fortune and wealth. Today as you know I am famous and rich. But when I am alone with myself, I do not have the courage to consider myself an artist with the great and old sense of the word. Rembrand, Tzioto, Tiziano were really great painters. I am nothing else but an impostor, who understood the spirit of his times and exploited stupidity as well as he could, and the vanity and the arrogance of his contemporaries. My confession is bitter, more pitiful than it looks, but it happens to be sincere.
Dear readers, If you do not like a certain work of art which repulses you causing you nausea, do not hesitate to express your feelings. You may be more right than those who pretend to be ecstatic because they do not dare express themselves sincerely, fearing to be considered uncultivated and out of place. Deceit and adventurism thrive among the artists as everywhere else.
Μία συνέντευξη του Πικάσο
Πικάσο: « Ικανοποίησα σοφούς και κριτικούς με σαχλαμάρες και αυτοί τόσο περισσότερο με θαύμαζαν»
Για το Βήμα Γιάννης Μαρίνος
«Στην τέχνη, ο λαός δεν αναζητά πλέον ανακούφιση και εξύψωση. Αλλά οι λεπτεπίλεπτοι, οι πλούσιοι , οι αργόσχολοι για να ξεχωρίσουν από το λαό αναζητούν το καινούριο ,το παράδοξο , το ασυνήθιστο, το σκανδαλώδες. Και εγώ, από τον κυβισμό και έπειτα , ικανοποίησα τους σοφούς και τους κριτικούς με όλες τις ευμετάβλητες σαχλαμάρες που μου έρχονταν στο κεφάλι, και όσο λιγότερο με καταλάβαιναν τόσο περισσότερο με θαύμαζαν. Με το να διασκεδάζω με αυτά τα παιχνίδια ,αυτές τις κουταμάρες, αυτές τις σπαζοκεφαλιές , έγινα διάσημος, και μάλιστα πολύ γρήγορα. Και η διασημότητα για ένα ζωγράφο σημαίνει πωλήσεις ,κέρδη ,περιουσία ,πλούτη. Και σήμερα- όπως ξέρεις – είμαι διάσημος, είμαι πλούσιος. Αλλά όταν βρίσκομαι μόνος με τον εαυτό μου, δεν έχω το κουράγιο να θεωρούμαι καλλιτέχνης με τη μεγάλη και τη παλιά σημασία της λέξεως. Αυτοί ήταν μεγάλοι ζωγράφοι, ο Τζιότο, ο Ρέμπραντ ο Τισιάνος , ο Γκόγια. Δεν είμαι παρά ένας κοινός σαλτιμπάγκος, που κατάλαβε το πνεύμα των καιρών του και εξήντλησε όσο καλύτερα μπορούσε τη βλακεία, τη ματαιοδοξία, τη φιλοχρηματία των συγχρόνων του. Είναι πικρή η εξομολόγηση μου, πιο θλιβερή οπόσο φαίνεται, αλλά έχει τη χάρη να είναι ειλικρινής».
Αγαπητοί αναγνώστες, Αν κάποιο έργο τέχνης δες σας αρέσει, σας απωθεί ή σας προκαλεί αηδία μη διστάζετε να εξωτερικεύσετε τα αισθήματα σας. Μπορεί να έχετε εσείς περισσότερο δίκιο από εκείνους που προσποιούνται ότι εκστασιάζονται επειδή δεν τολμούν να εκφραστούν ειλικρινώς, φοβούμενοι μήπως θεωρηθούν ακαλλιέργητοι. Η απάτη και ο τυχοδιωκτισμός θάλλουν και στο χώρο των καλλιτεχνών, όπως και παντού αλλού.
(Από συνέντευξη του Πικάσο στο διάσημο συγγραφέα Τζιοβάνι Παπίνι )

Dexileo by Laskaris Charalampos

Original oil on canvas painted with painting knives 70-80 cm

Abstract Expressionism

Abstract Expressionism Abstract Expressionism was an art movement in American painting that flourished in the 1940s and 1950s. Sometimes referred to as the New York School, it was first related to the work of Vasily Kandinsky in 1929. Initially influenced by surrealism and cubism, abstract expressionists rejected the social realism, and geometric abstraction so popular with American painters of the 1930s. In the late 1930s and early '40s many European avant-garde artists travelled to New York and gave modern art a great boost.. The Abstract Expressionist style itself is generally regarded as having begun with the paintings done by Jackson Pollock and Willem de Kooning in the late 1940s and early '50s. The artists taking part in the movement asserted that it was a broad style with varying degrees of abstraction used to convey strong emotional or expressive content. Although the term primarily refers to a small group of painters, Abstract Expressionist qualities can also be seen in sculpture and photography. This style has nonetheless been interpreted as an especially 'American' style because of its attention to the physical immediacy of paint. It certainly became the first American visual art to achieve international status and influence. The works were usually abstract (i.e., they depicted forms which were not found in the natural world); they emphasized freedom of emotional expression, technique, and execution. The canvases were large, to enhance the visual effect and project monumentality and power. The movement had a great impact on U.S. and European art in the 1950s. Art historian Irving Sandler divides abstract expressionists into two categories: gesture painters and colour-field painters. Jackson Pollock remains the pre-eminent gesture painter; as in Cathedral (1947), Pollock avoided recognizable symbols entirely, composing delicate webs of interpenetrating shapes. Colour-field painters, on the other hand, suppressed all references to the past by painting unified fields of varying colour. Some of the most popular expressionist artists were Jackson Pollock, Mark Rothko, Barnett Newman and de Kooning.

Αφηρημένος Εξπρεσιονισμός

Αφηρημένος Εξπρεσιονισμός
Ο Αφηρημένος Εξπρεσιονισμός ήταν ένα κίνημα στην Αμερική που άνθισε τις δεκαετίες του 1940 και 50. Μερικές φορές φέροντας την ονομασία σχολή της Νέας Υόρκης, συσχετίστηκε για πρώτη φορά με το έργο του Βασίλη Καντίνσκυ το1929. Αρχικά επηρεασμένοι από το Σουρεαλισμό και τον Κυβισμό, οι αφηρημένοι εξπρεσιονιστές απέρριπταν το Σοσιαλιστικό Ρεαλισμό, και τη Γεωμετρική αφαίρεση που ήταν τόσο δημοφιλής ανάμεσα στους Αμερικανούς ζωγράφους του 1930. Στα τέλη του 30 και αρχές της δεκαετίας του 40 πολλοί Ευρωπαίοι ζωγράφοι της Αβάν Γκαρντ ταξίδεψαν στη Νέα Υόρκη και έδωσαν μεγάλη ώθηση στη Μοντέρνα Τέχνη. Το στυλ του Αφηρημένου Εξπρεσιονισμού θεωρήθηκε ότι είχε αρχίσει με τα έργα του Τζάκσον Πόλλοκ και του Βίλλεμ ντε Κούνιγκ στα τέλη του 40 και αρχές του 50. Οι καλλιτέχνες που έπαιρναν μέρος σ’ αυτόν ισχυρίζονταν ότι ήταν ένα ευρύτερο στυλ με διαφορετικό βαθμό αφαίρεσης που χρησίμευε να μεταφέρει δυνατό συναισθηματικό και εκφραστικό περιεχόμενο. Αν και ο όρος αρχικά αναφέρεται σε ένα μικρό αριθμό ζωγράφων οι ιδιότητες του Αφηρημένου Εξπρεσιονισμού μπορούν να βρεθούν ακόμη στη γλυπτική και στη φωτογραφία. Αυτό το στυλ ωστόσο έχει ερμηνευτεί σαν καθαρά Αμερικάνικο εξ αιτίας της έμφασης που δίνει στη φυσική αμεσότητα του χρώματος. Σίγουρα ωστόσο ήταν η πρώτη Αμερικάνικη τέχνη που πέτυχε διεθνές στάτους και επιρροή. Τα έργα ήταν συνήθως αφηρημένα ( π.χ εικόνιζαν φόρμες που δεν βρίσκονταν στο φυσικό κόσμο), έδιναν έμφαση στην ελευθερία της συναισθηματικής έκφρασης, της τεχνικής και της εκτέλεσης. Οι καμβάδες ήταν μεγάλοι, για να μεγαλώνουν το οπτικό εφέ και να παρουσιάζουν μνημειακότητα και δύναμη. Το κίνημα είχε μεγάλη επιτυχία στη Αμερικάνικη και Ευρωπαϊκή τέχνη του 1950. Ο κριτικός τέχνης Ίρβιγκ Σάντλερ χωρίζει τον αφηρημένο εξπεριονισμό σε δύο κατηγορίες: Τους ζωγράφους με κίνηση και τους ζωγράφους με το πεδίο χρώματος. Ο Τζάκσον Πόλλοκ παραμένει πιστός στο πρώτο ρεύμα όπως στο έργο του Ο καθεδρικός (1947), και απόφευγε τελείως τα αναγνωριζόμενα σύμβολα, συνθέτοντας λεπτά δίκτυα σχημάτων που διείσδυαν το ένα στο άλλο. Οι ζωγράφοι χρωματικού πεδίου από την άλλη μεριά , καταπίεζαν κάθε αναφορά στο παρελθόν ζωγραφίζοντας ενοποιημένα πεδία διαφορετικών χρωμάτων. Μερικοί από τους πιο δημοφιλής εξπρεσιονιστές ζωγράφους ήταν ο Τζάκσον Πόλλοκ, ο Μαρκ Ρόθκο, ο Μπάρνετ Νιούμαν και ο ντε Κούνιγκ.

Street in Pera Costantinople

Original oil on canvas by Laskaris Charalampos
Size (50-70)cm .Created in 2009

Surrealism

Surrealism
The term Surrealism or hyper-realism was used in 1917 by the French poet Apollinaire. The term meant the way reality can be explained. In order to transmit some of his ideas, the poet doesn’t copy the world statically or naturalistically, but dynamically with creative imagination. Apollinaire introduced the term in a more abstract way, without suggesting a new artistic school, or theory and maybe surrealism would remain a very specific and academic term if Andre Breton hadn’t incorporated all the characteristics that made the hyper-realistic movement famous, like the theories of Freud about the dreams or the sub conscience, especially automation.
Breton quotes in the Surrealist manifesto that was published in 1924, that Surrealism is the psychological automation that dictates thought, with the absence of any control and logic, out of esthetic prejudice or morality. Quite often the term is used to imply something imaginary, weird ludicrous or crazy.
Hyper-realism was borne in Paris and developed by young poets of the time, especially by a team that ran the literary magazine ‘literature’ between 1919-1924, formulating a tendency that later led to the publication of the manifesto of Surrealism. The movement was influenced by the German Romanticism and the British Gothic roman. The theories of Freud influenced the surrealists who were not interested however in the therapeutical impact of the psychoanalytical method. What they were interested in were the dreams as a means of liberating human imagination. Their main reason for breaking apart from the Dadaists with whom they had common roots in hyper-realism, was their disagreement if there is anything that can be become acceptable or not in art, because their dedication to automation and the Freudian theories was undeniable. They didn’t accept the absolute deniable of the Dadaists for art, but they were looking for a social vision and an expression free of any kind of logic.
The rise of Nazism and the events of 1939-1945 obscured every other activity. In 1941 Breton visits the United States to promote Hyper-realism. Although it is difficult for somebody to talk about the end of the Surrealist movement, as its influence on other art currents is continuous, many art historians consider the period of the Second World War as the beginning of the end of hyper-realism. As an organized art current it is finally abandoned with the death of Andre Breton in 1966. Some of the most famous painters, who were only one part of the surrealist movement, were the Spanish Salvador Dali, the Belgian Margrit, Mark Sagal, Miro and Max Ernst.

Σουρεαλισμός

Σουρεαλισμός
Ο όρος σουρεαλισμός ή υπερρεαλισμός χρησιμοποιήθηκε το 1917 από το Γάλλο ποιητή Απολλινέρ. Ο όρος αυτός δήλωνε τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να αποδοθεί η πραγματικότητα. Ο ποιητής, για να μεταδώσει κάποιες ιδέες, δεν αντιγράφει τον κόσμο στατικά και νατουραλιστικά, αλλά δυναμικά, με δημιουργική φαντασία. Ο Απολλιναίρ έθεσε τον όρο πιο αφηρημένα, χωρίς να προτείνει μία νέα καλλιτεχνική σχολή ή θεωρία και ίσως ο σουρεαλισμός να είχε παραμείνει ένας πολύ ειδικός και ακαδημαϊκός όρος, αν ο Αντρέ Μπρετόν δεν είχε ενσωματώσει αργότερα στον υπερρεαλισμό όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θεμελίωσαν το υπερρεαλιστικό κίνημα, όπως τις θεωρίες του Φρόυντ για τα όνειρα ή το ασυνείδητο και κυρίως τον αυτοματισμό..
. Στο ίδιο το Σουρεαλιστικό Μανιφέστο που δημοσιεύτηκε το 1924 , ο Μπρετόν αναφέρει ότι ο Σουρεαλισμός είναι ψυχικός αυτοματισμός που υπαγορεύει τη σκέψη , με την απουσία κάθε ελέγχου από τη λογική ,έξω από προκατάληψη αισθητική ,ή ηθική. Συχνά ο όρος χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει κάτι φανταστικό, αλλόκοτο παράλογο ή τρελό.
Ο υπερρεαλισμός γεννήθηκε στο Παρίσι και αναπτύχθηκε ως επί το πλείστον από νεαρούς ποιητές της εποχής, κυρίως από την ομάδα που διηύθυνε το λογοτεχνικό περιοδικό Litterature στο διάστημα 1919-1924, διαμορφώνοντας την τάση που αργότερα οδήγησε στη δημοσίευση του Μανιφέστου του Σουρεαλισμού. Επιρροές του κινήματος προήλθαν από το Γερμανικό Ρομαντισμό και το Αγγλικό Γοτθικό μυθιστόρημα. Πυρήνα των υπερρεαλιστικών ιδεών αποτέλεσαν παράλληλα οι θεωρίες του Φρόυντ, αν και οι υπερρεαλιστές δεν ενδιαφέρονταν για τις θεραπευτικές δυνατότητες της ψυχαναλυτικής μεθόδου, αλλά για τα όνειρα ως καταστάσεις απελευθέρωσης της ανθρώπινης φαντασίας. Κύρια αιτία της ρήξης με το Νταντά ήταν η διαφωνία σχετικά με το αν υπάρχει κάτι που μπορεί να γίνει αποδεκτό ή όχι[, με δεδομένη την προσήλωση των υπερρεαλιστών στον αυτοματισμό και στις φροϋδικές θεωρίες. Παρά το γεγονός πως ο υπερρεαλισμός διαμορφώθηκε όντας άρρηκτα συνδεδεμένος με το ρεύμα τού ντανταϊσμού, τα μέλη του δεν χαρακτηρίζονταν από τον αρνητισμό των ντανταϊστών, αλλά αναζητούσαν ένα κοινωνικό όραμα και μια κατεύθυνση έκφρασης απαλλαγμένη από κάθε είδους λογικά
Η άνοδος του ναζισμού και τα γεγονότα της περιόδου 1939-1945 επισκίασαν κάθε άλλη δραστηριότητα. Το 1941 ο Μπρετόν επισκέπτεται την Αμερική όπου προωθεί τον υπερρεαλισμό. Αν και είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για τερματισμό του υπερρεαλιστικού κινήματος, καθώς η επίδραση του σε μεταγενέστερες σχολές και κινήματα είναι συνεχής, πολλοί ιστορικοί θεωρούν την περίοδο του Β' Παγκοσμίου πολέμου ως την αρχή του τέλους για τον υπερρεαλισμό. Ως οργανωμένο κίνημα εγκαταλείπεται οριστικά με το θάνατο του Αντρέ Μπρετόν το 1966.Σημαντικοί σουρεαλιστές ζωγράφοι ήταν ο Ισπανός Νταλί και ο Ελβετός Μαργκρίτ, O Μαρκ Σαγκάλ,ο Μιρό και ο Μαξ Ερνστ.

Art currents Ρεύματα Ζωγραφικής

Art currents Ρεύματα τέχνης
Renaissance: Italy 1400 - 1600 AD Αναγέννηση Ιταλία
Baroque 1600 - 1700 AD Μπαρόκ
Rococo 1700 - 1750 AD Ροκοκό

PRE-MODERN 1800 - 1880 AD ΠΡΟ- ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ

Neo-Classicism 1750 - 1880 AD Νεοκλασικισμός
Romanticism 1800 - 1880 AD Ρομαντισμός
Realism 1830's - 1850's AD Ρεαλισμός
Impressionism 1870's - 1890's AD Ιμπρεσιονισμός

MODERNISM 1880 - 1945 AD ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ

Post Impressionism 1880 - 1900 AD Μετα-ιμπρεσιονισμός
Expressionism 1900 - 1920 AD Εξπρεσιονισμός
Fauvism 1900 - 1920 AD Φωβισμός
Cubism 1907 - 1914 AD Κυβισμός
Dada 1916 - 1922 AD Ντανταισμός
Surrealism 1924 1920s - 1940's AD Σουρεαλισμός
International Style 1920s - 1940's AD Διεθνές στυλ

MODERN & POST-MODERN 1945 AD - Present ΜΟΝΤΕΡΝΟ-ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟ ΣΤΥΛ (ΜΕΧΡΙ ΠΑΡΟΝ)

Abstract Expressionism 1945 - 1960 AD Αφηρημένος εξπρεσιονισμός
Op Art 1960s AD Τέχνη οπ
Pop Art 1960s AD Τέχνη ποπ
Minimal Art 1960s AD Μινιμαλισμός
New Realism 1970s - 1980s AD Νέο-ρεαλισμός
Conceptual Art 1970s - 1980s AD Εννοιολογική τέχνη
Performance Art 1970s - 1980s AD Περφόρμανς τέχνη (Παράσταση)
Neo-Expressionism 1980s - 1990s AD Νέο-εξπρεσιονισμός
Computer Art 1980s - 1990s AD Τέχνη κομπιούτερ
Post-Modern Classicism 1980s - 1990s AD Μετα-μοντέρνος κλασικισμός
Victorian Revival 1980s - 1990s AD Βικτοριανή αναγέννηση

Dexileo

Dexileo is a burial monument in the Ceramicos museum in Athens and is dedicated to a young Athenian horseman who fell during a battle against the Corinthians in the early stages of the Peloponesian war (431-404 b.C).The painting by Laskaris Charalampos was created with painting knives (70-80 cm) in 1998.

Art from Ancient Greece to the Medieval era

Art from Ancient Greece to Renaissance

The Greeks called art (techne), whereas the Latins called it (ars). The words however didn’t have the meaning we have given them in the modern times.

The first one to define the word art was the Greek philosopher Aristotle who said that art was an activity obeying rules from somebody who had knowledge of his craft. A person learned the rules of a craft since his childhood and after a long apprenticing, he became himself a sculptor, a painter or a carpenter.

Philosophy in Greece tried to bring order, balance and clarity to the chaos of nature and the world. In order to preserve this order, it had to apply rules and support them. This is what we call “classical”, that is traditional and conservative.

The painters and sculptors were different from other craftsmen only with respect to their mastering of technique and skill. Sculpture and painting were separated from music and poetry which were considered divine and enjoyed respect from everybody.

The word (techni) meant mechanic, implying making things manually. Painters and sculptors belonged to a lower class in society, because people didn’t think much for those who used their hands to make things. So, craft and fine arts in ancient Greece were considered one and the same thing.

In the late ancient period there was a list of seven arts: Astronomy, Arithmetic, Dialectic, Rhetoric, Geometry, grammar and Music. Painting and sculpture were neglected. Despite Pliny’s and Varro’s efforts to include architecture and painting among the other arts, visual arts were ignored, and even Seneca refused them a place among them. Both the Greeks and the Romans considered painting and sculpture as manual arts like other crafts.

The word artista was used in the middle ages and meant a craftsman like in the ancient period, that is a person who had an activity he had trained in. The artists of this period didn’t have a social status any better than their ancient colleges and were generally anonymous. People judged them for their skill and technique.

By the 12^th -13^th centuries painting and sculpture were listed among other mechanical crafts. Because they ground their colours they belonged to the guild of apothecaries and physicians. Sculptures belonged to the guild of goldsmith.

Works of the 5^th century didn’t survive, we have however descriptions of some of them and information about the career of the greatest painters. Polygnotos dealt with the depiction of depth and the psychological condition of his figures. Apollodoros dealt with the perspective and tonal values. Agatharhos also tried to depict objects with a perspective. Zeuxis had a great career and it reported he was the first one to organize a beauty contest in order to find a model for the beautiful Helen of Troy. In the 4^th century realism and exact depth were the objective of most painters. Apellis was the great Alexander’s official painter. Some copies of the greatest works were discovered in Pompeii.

Η Τέχνη από την Ελλάδα στο Μεσαίωνα

Η τέχνη από την Αρχαία Ελλάδα έως το Μεσαίωνα

Οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν την λέξη «τέχνη» ενώ οι Λατίνοι τη λέξη ( ars). Οι λέξεις δεν είχαν το νόημα που τους έχουμε δώσει στη σημερινή εποχή.

Ο πρώτος που έδωσε ένα ορισμό της τέχνης ήταν ο Έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης, που ανέφερε ότι η τέχνη είναι η δραστηριότητα ενός ατόμου που γνωρίζει το αντικείμενο του και ακολουθεί κάποιους κανόνες γι’ αυτό. Αυτό το άτομο μαθαίνει τους κανόνες της τέχνης του αφού μαθητεύσει από τα παιδικά του χρόνια, για να γίνει γλύπτης, ζωγράφος ή μαραγκός.

Η φιλοσοφία στην Ελλάδα προσπάθησε να φέρει, τάξη, ισορροπία και καθαρότητα στο χάος της φύσης και του κόσμου. Για να διατηρήσει αυτήν την τάξη έπρεπε να εφαρμόσει κανόνες και να στηρίξει την εφαρμογή τους. Αυτό ονομάζεται «κλασσικό», δηλαδή κάτι παραδοσιακό και συντηρητικό.

Οι ζωγράφοι ήταν διαφορετικοί από τους άλλους τεχνίτες μόνο όσο αφορά τη γνώση της τεχνικής και της δεξιοτεχνίας. Η γλυπτική και η ζωγραφική διέφεραν από τη μουσική και την ποίηση που θεωρούνταν θεϊκές τέχνες και απολάμβαναν το σεβασμό όλων.

Η λέξη «τέχνη» σήμαινε μαστοριά , υποδηλώνοντας ότι κάποια πράγματα γίνονταν με το χέρι. Οι ζωγράφοι και οι γλύπτες ανήκαν στην κατώτερη τάξη της κοινωνίας, διότι οι άνθρωποι δεν είχαν μεγάλη ιδέα γι’ εκείνους που χρησιμοποιούσαν τα χέρια τους για να φτιάξουν διάφορα πράγματα. Έτσι οι τέχνες και οι καλές τέχνες θεωρούνταν ένα και το αυτό πράγμα.

Στην ύστερη αρχαιότητα υπήρχε μία λίστα από 7 τέχνες: Η Αστρονομία, η Αριθμητική, η Διαλεκτική, η Ρητορική, η Γεωμετρία,η Γραμματική και η Μουσική. Οι ζωγραφική και η γλυπτική αγνοήθηκαν. Παρά τις προσπάθειες του Πλίνιου και του Βάρου να περιλάβουν την αρχιτεκτονική και τη ζωγραφική στις άλλες τέχνες, οι οπτικές τέχνες απορρίφτηκαν, και ο Σενέκας αρνήθηκε να τις συμπεριλάβει σ’ αυτές. Τόσο οι Έλληνες όσο και οι Ρωμαίοι θεωρούσαν τη ζωγραφική και τη γλυπτική χειρονακτικές τέχνες όπως και όλες οι άλλες. Μέ

Η λέξη αρτίστας χρησιμοποιήθηκε στη διάρκεια του μεσαίωνα και σήμαινε ένα μάστορα όπως και στην αρχαιότητα, δηλαδή ένα άτομο που είχε μία δραστηριότητα και είχε εκπαιδευτεί γι’ αυτήν. Οι καλλιτέχνες αυτής της περιόδου δεν είχαν καλύτερη κοινωνική θέση από τους συναδέλφους του παρελθόντος και ήταν γενικά ανώνυμοι. Οι άνθρωποι τους έκριναν από την ικανότητα και την τεχνική τους.

Τον 12^ο και 13^ο αιώνα η ζωγραφική και η γλυπτική ανήκαν στις άλλες χειρονακτικές τέχνες. Επειδή έτριβαν τα χρώματα τους, ανήκαν στη συντεχνία των αποθηκάριων και των φαρμακοτριφτών. Οι γλύπτες ανήκον στη συντεχνία των αργυροχρυσοχόων.

Έργα του 5^ου αιώνα π.Χ δεν επέζησαν, ωστόσο έχουμε περιγραφές για μερικά απ’ αυτά και τις καριέρες των μεγαλύτερων ζωγράφων της αρχαιότητας. Ο Πολύγνωτος ασχολήθηκε με την απεικόνιση του βάθους και της ψυχολογικής κατάστασης των προσώπων που ζωγράφιζε. Ο Απολλόδωρος ασχολήθηκε με την προοπτική και τη φωτοσκίαση. Ο Αγάθαρχος επίσης προσπάθησε να απεικονίσει τα αντικείμενα με προοπτική. .Ο Ζεύξις έκανε μεγάλη καριέρα, και λέγεται ότι ο Σικελιανός καλλιτέχνης διοργάνωσε τα πρώτα καλλιστεία για να ζωγραφίσει την ωραία Ελένη. Τον 4^ο αιώνα ο ρεαλισμός και το ακριβές βάθος ήταν προτεραιότητα για τους περισσότερους καλλιτέχνες. Ο Απελλής ήταν επίσημος ζωγράφος του μεγάλου Αλεξάνδρου. Αντίγραφα μερικών από αυτά τα έργα βρέθηκαν στην Πομπηία.

The Titan War by Laskaris Charalanpos

My E mail www.laskarischarles584@gmail.com

My faforite sites

www.fineartamerica.com/laskaris-charalampos

www.artwanted.com/laskarisart

http://www.syzosa.gr/

http://www.grammiki.gr/

http://www.live-avles.gr

El Greco Dominikos Theotocopoulos

El Greco (1541-1614)

Dominikos Theotocopoulos was born in a small Cretan village outside Handax (Iraklion) . His family had left from Costantinople after the fall of the city in 1453. Very young he studied next to the famous Cretan icon painter Theofanes and other well known painters of the Byzantine tradition.

In 1566, Theotocopoulos moved to Venice because he felt that the Cretan environment didn’t satisfy his ambitions, and because he wanted to study the current of Renaissance and the great masters of the time. There, he met several Greek painters who had settled there before him. He found work in the workshop of Titian, who ran a Venetian school of Art. He also attended classes of sculpture, but because he didn’t feel so comfortable in Venice, he left for Rome in 1570, where his name started getting known. In the capital of art he was first called Il Greco (the Greek). When the pope Pius E` decided to cover the nudes of Capella Sixtene Theotocopoulos offered to do the work, but this turned the other Roman painters against him, something that made him leave the eternal city.

His next and final destination was Spain where he arrived in 1575. Initially he settled in Madrid and after two years he went to Toledo where he lived for 37 years and died. He married and had a son, Jorge Emanuelle, who also became a painter. Without cutting himself from his roots, he lived his mature period as a painter and developed a personal style. The influence of Byzantine and ancient Greek tradition was apparent in all his work. He made a large circle of students and friends despite the envy and hatred he faced from some Spanish painters who saw him as an intruder and a dangerous rival. Although he tried to secure the royal patronage, he had little success and never worked in the famous monastery of Escorial.

Near the end of his life he seems to have had financial difficulties. His workshop turned up a lot of replicas of his works, but his style was too personal to be followed. After his death his name went into oblivion, only to revive and give him a place in the pantheon of great masters at the end of the 19^th century, thanks to the modernists who considered El Greco the father of modern Art.

Ελ Γκρέκο

Δομίνικος Θεοτοκόπουλος Ελ Γκρέκο

Ο Δομίνικος Θεοτοκόπουλος γεννήθηκε στο Φόδελε, ένα μικρό χωριό κοντά στο Χάνδακα (Ηράκλειο) της Κρήτης. Η οικογένεια του είχε φύγει από την Κωσταντινούπολη μετά την πτώση της πόλης στους Τούρκους. Πολύ νέος σπούδασε ζωγραφική κοντά στο φημισμένο αγιογράφο της Κρητικής σχολής Θεοφάνη, και άλλους γνωστούς ζωγράφους της Βυζαντινής παράδοσης.

Το 1566, ο Θεοτοκόπουλος μετακόμισε στη Βενετία σε ηλικία 20 ετών επειδή το περιβάλλον της Κρήτης δεν ικανοποιούσε τις φιλοδοξίες του νεαρού Δομίνικου. Ο νεαρός Δομίνικος ήθελε να εντρυφήσει στο καινούριο ρεύμα της Αναγέννησης και να διδαχτεί από τους μεγάλους δάσκαλους της Ιταλίας. Σύντομα γνωρίστηκε με τον Τισιάνο και εργάστηκε στο εργαστήριο του. Παράλληλα έκανε σπουδές γλυπτικής, ωστόσο δεν αισθανόταν πολύ καλά με τη διαμονή του εκεί, και έτσι το 1570 αποφάσισε να μετακομίσει στη μητρόπολη της Αναγέννησης Ρώμη, όπου σύντομα άρχισε να γίνεται γνωστός. Στη Ρώμη οι συνάδελφοι του τον αποκαλούσαν, Ελ Γκρέκο ( Ο Έλληνας). Όταν ο πάπας Πίος Ε` απεφάσισε να καλύψει τα γυμνά σώματα στη Δευτέρα Παρουσία του Μιχαήλ Άγγελου στη Καπέλα Σηστίνα, ο Ελ Γκρέκο πρότεινε να τα ζωγραφίσει, αλλά αυτό προκάλεσε την αντιπάθεια των άλλων ζωγράφων της Ρώμης, κάτι που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει την αιώνια πόλη οριστικά, και να τον οδηγήσει το 1575 στη καινούρια του πατρίδα, την Ισπανία.

Αρχικά εγκαταστάθηκε στη Μαδρίτη, αλλά μετά από δύο χρόνια μετακόμισε στο Τολέδο όπου έζησε 37 χρόνια μέχρι το θάνατο του. Παντρεύτηκε και απέκτησε ένα γιο, τον Μανουήλ Χόρχε που επίσης έγινε ζωγράφος. Χωρίς να αποκοπεί από τις ρίζες του, έζησε την πιο ώριμη περίοδο της τέχνης του δημιουργώντας ένα προσωπικό στυλ. Η επίδραση της Βυζαντινής και αρχαίας Ελληνικής παράδοσης ήταν φανερή σε όλο το έργο του. Έκανε ένα μεγάλο κύκλο μαθητών και φίλων παρά την φθόνο και το μίσος αρκετών Ισπανών Ζωγράφων που τον έβλεπαν σαν εισβολέα και επικίνδυνο αντίπαλο. Παρά τη προσπάθεια του να μπει κάτω από τη Βασιλική προστασία, δεν τα κατάφερε όπως και την ανάληψη παραγγελιών στο περίφημη μονή του Εσκοριάλ.

Κοντά στο τέλος της ζωής του αντιμετώπισε πολλά οικονομικά προβλήματα. Το εργαστήριο του αναπαρήγε πολλά από τα έργα του .αλλά με εξαίρεση το γιο του κανείς δε ενδιαφέρθηκε να ακολουθήσει την πρωτότυπη τεχνική του. Μετά το θάνατό του το όνομα του ξεχάστηκε τελείως, μέχρι που κατά το τέλος του 19^ου αιώνα οι ζωγράφοι της μοντέρνας τέχνης επαναφέρανε το όνομα του ανάμεσα στα ονόματα των μεγάλων δασκάλων του παρελθόντος επειδή τον θεώρησαν πατέρα και πρωτοπόρο της μοντέρνας τέχνης.

Art

Art

According to an art critic “there is not any clear definition of art nowadays”. Another one declared that it is unthinkable now to give an art definition. There are so many viewpoints, that art critics and historians cannot agree on a definition of art, since anything can be called art. Certainly this was the case ever since Andy Warhol created his cans of tomato juice. If they were art, then anything created by man could be art, and the line between art and no art became invisible.

One thing is sure however, that artists kept up a steady production of art, but unfortunately the art lovers lost their bearings, trying to explain if what they saw was art or not and suited with what they had in mind about it.

The problem is that people haven’t given up art entirely, since they were told from an early age that it is a great thing. What do they come across with this attachment however? Nothing, because they find out there is no “essence” in it. They even overlook the fact that everything can be art, or that no art is better than any other kind of art.

It is true that the modernists, starting with the Dadaists, targeted art trying to wipe it out, in order to save it, as they thought, from the declining academic art of the previous centuries. In the mid fifties, this procedure was in full action eradicating the system established in museums and galleries all the time before.

Modernism has aimed at destroying the values of art, but didn’t make it clear where it was heading. The evolution of modern art in the sixties and seventies is known by the name of Conceptualism, which broke down the barriers to the established values of art as we know them. This art current attempted to free art from its limitations and keep it apart from the embracement of art history and criticism. It encouraged artists to use any kind of materials that could be found anywhere. What they created was not as important as the process itself. In this way it embraced all sorts of unclassified art according to the old system.

The twentieth century took art out of control. Even modern art critics and historians lost their ability to play a decisive role in managing contemporary art. The little monster they have created in their labs has broken its chains and refuses to obey rules of any system. All art history and tradition have gone down with modern art.

Art

Η Τέχνη

Σύμφωνα με ένα κριτικό τέχνης « δεν υπάρχει ξεκάθαρος ορισμός για την τέχνη σήμερα». Ένας άλλος δήλωνε είναι αδιανόητο σήμερα να δώσει κανείς ένα ορισμό για την τέχνη. Υπάρχουν τόσες πολλές απόψεις, που οι κριτικοί και ιστορικοί τέχνης δεν μπορούν να συμφωνήσουν για ένα ορισμό της τέχνης αφού το κάθε τι θα μπορούσε να αποκληθεί τέχνη. Σίγουρα τα πράγματα διαμορφώθηκαν έτσι από τη στιγμή που ο Άντυ Γουώρχωλ δημιούργησε τις κονσέρβες με τομάτα ζωμό. Εάν ήταν τέχνη, τότε οτιδήποτε δημιουργεί ο άνθρωπος πρέπει να είναι τέχνη, και η γραμμή μεταξύ τέχνης και μη τέχνης έγινε αδιόρατη.

Ένα πράγμα είναι σίγουρο ωστόσο, ότι οι ζωγράφοι κράτησαν μία σταθερή παραγωγή έργων, αλλά δυστυχώς οι λάτρεις της τέχνης μπερδεύτηκαν, προσπαθώντας να εξηγήσουν εάν αυτό που έβλεπαν ήταν τέχνη ή μη τέχνη και ταίριαζε με την ιδέα που είχαν στο μυαλό τους γι’ αυτήν.

Το πρόβλημα είναι ότι οι φιλότεχνοι δεν εγκατέλειψαν την τέχνη τελείως μόνο και μόνο επειδή είχαν διδαχτεί ότι είναι κάτι σπουδαίο από την παιδική τους ηλικία. Τι πέτυχαν όμως με την προσήλωση τους αυτή; Τίποτε, γιατί δεν βρίσκουν κάποιο νόημα σι’ αυτήν. Ακόμη παραβλέπουν το γεγονός που λέει ότι το κάθε τι είναι τέχνη, ή ότι καμία τέχνη δεν είναι καλύτερη από κάποια άλλη τέχνη.

Είναι αλήθεια ότι οι μοντερνιστές, ξεκινώντας από τους Ντανταιστές, έβαλαν σαν στόχο να εξαφανίσουν την τέχνη για να την σώσουν από την φθίνουσα ακαδημαϊκή τέχνη των περασμένων αιώνων. Στα μέσα της δεκαετίας του πενήντα και εξήντα αυτή η διαδικασία ήταν σε πλήρη ανάπτυξη και εξαφάνισε το σύστημα των μουσείων και γκαλερί που προΰπαρχαν.

Ο μοντερνισμός είχε σαν στόχο να καταστρέψει τις αξίες της τέχνης, αλλά δεν ξεκαθάριζε προς τα πού κατευθυνόταν. Η εξέλιξη της μοντέρνας τέχνης στις δεκαετίες του εξήντα και εβδομήντα είναι γνωστή ως Εννοιολογική, ένα ρεύμα που έσπαζε τα όρια με τις καθιερωμένες αξίες της τέχνης όπως τις γνωρίζουμε. Αυτό το ρεύμα προσπάθησε να ελευθερώσει την τέχνη από τους περιορισμούς της και να την απαλλάξει από τον εναγκαλισμό της ιστορίας της τέχνης και της κριτικής. Σημασία γι’ αυτήν ήταν η διαδικασία και όχι το αποτέλεσμα αυτό κάθε αυτό. Με αυτόν τον τρόπο αγκάλιασε όλα τα είδη τέχνης που δεν ανήκαν σε κάποια κατηγορία σύμφωνα με το παλιό σύστημα.

Ο εικοστός αιώνας έβγαλε την τέχνη έξω από κάθε έλεγχο. Ακόμη και οι κριτικοί και ιστορικοί τέχνης έχασαν την ικανότητα τους να διαχειρίζονται την μοντέρνα τέχνη. Το μικρό τέρας που δημιούργησαν στα εργαστήρια τους έσπασε τις αλυσίδες του και αρνείται να υπακούσει τους κανόνες κανενός συστήματος. Όλη η ιστορία και παράδοση της τέχνης κατέπεσαν μαζί με τη μοντέρνα τέχνη.

Dive for the catch

Original oil on canvas Created in January 2010

Size 60-45 cm Require price

My Email :laskarischarles584@gmail .com

My favorite sites

www.fineartamerica.com/laskaris-charalampos

www.artwanted.com/laskarisart

www.syzosa.gr

www.grammiki.gr

www.jimvlachos.blogspot.com

Pera Neighbourhood

Original oil on canvas Created in January 2010
naturalistic cityscape Require price
My Email laskarischarles584@gmail.com
My favourite sites
http://www.syzosa.gr/
www.fineartamerica/laskaris-charalampos
www.artwanred.com/laskarisart
http://www.grammiki.gr/
http://www.jimvlachos.blogspot.com/

What is a Talent?

What is a Talent

It is believed that talented is a person who can do things unusual for ordinary people. Everything is easy for a talented person, but difficult or impossible for everybody else. If someone is outside this circle he thinks he lacks the magic to get in.

Here is a list of definitions: It is a characteristic one is born with, but it has to be cultivated. It is the ability for achieving his goals. It is a natural capacity to do things. Of course all these have to go together, since very little can be done with only the natural capacity. Talent is a potential, but not a guarantee that he will succeed. Don’t think however that you can test his talent; it is a matter of experience and faith. What counts most is his wish to do something and believe he can do it. A talent ought to pursue his goals with persistence, patience, practice and creativity. He mustn’t be disappointed easily and mustn’t forget that Pisasso started selling when he was 59 years old. A French philosopher said “Talent is long patience”.

Τι είναι ένα ταλέντο

Γενικά θεωρείται ότι ταλέντο είναι ένα άτομο που μπορεί να κάνει ασυνήθιστα πράγματα για τους συνηθισμένους ανθρώπους. Όλα είναι εύκολα για αυτόν, αλλά είναι δύσκολα, ή αδύνατα για όλους τους άλλους. Εάν κάποιος είναι έξω από αυτό το κύκλο νομίζει ότι δεν έχει το μαγικό τρόπο να μπει μέσα.

Παρακάτω είναι μία λίστα από ορισμούς: Το ταλέντο είναι ένα χαρακτηριστικό με το οποίο γεννιέται κάποιος, αλλά αυτό πρέπει να καλλιεργηθεί. Είναι η ικανότητα να πετυχαίνει τους στόχους του. Είναι ακόμη η φυσική ικανότητα να κάνει κάποιος διάφορα πράγματα όπως ζωγραφική, γλυπτική, ή μουσική . Όλα αυτά τα στοιχεία πάνε μαζί, αφού πολύ λίγα πράγματα μπορούν να γίνουν με μόνο τη φυσική ικανότητα. Το ταλέντο είναι μία δυναμικότητα, αλλά όχι η εγγύηση ότι θα πετύχει. Μη νομίζετε όμως ότι μπορείτε να ελέγξετε το ταλέντο του, επειδή είναι θέμα εμπειρίας και πιστεύω. Αυτό που μετράει ωστόσο είναι η επιθυμία του να κάνει κάτι και να πιστεύει ότι μπορεί να το κάνει. Οφείλει να επιδιώκει τους στόχους του με επιμονή, υπομονή, εξάσκηση και δημιουργικότητα. Δεν πρέπει να απογοητεύεται εύκολα, και μη ξεχνάτε ότι ο Πικάσο άρχισε να πουλά μετά τα 59 του χρόνια Ένας Γάλλος φιλόσοφος είπε κάποτε « Το ταλέντο είναι μία μεγάλη υπομονή»

Greek beauty by Laskaris Charalampos

Oil on canvas 70-80 cm

My e- mail : laskarischarles584@gmail.com

My favorite sites:

www.fineartamerica.com/laskaris-Charalampos

www.artwanted.com/laskarisart

www.jimvlachos.blogspot.com

www.grammiki.gr

Cubism

Cubism The key role in the creation of cubism is Picasso’s interest in non-Western sculpture specifically Afro sculpture. Picasso’s proto-cubist works, such as Les Demoiselles D’Avinion (1907) displayed his interest in both African art and ancient Iberian art and architecture. Picasso and Braque developed cubism between 1907 and 1914, creating the most influential style of the modern period. In cubism, the flat, two-dimensional surface of the picture plane is emphasized, and traditional perspective, modeling and chiaroscuro (contrast of light and dark) are rejected. In its first phase, called Analytical Cubism, artists were concerned with breaking down and analyzing form. The aim of Cubism is to distil the depiction of form by showing several sides of the object simultaneously. This resulted in the radical fragmentation of objects into cube-like elements. To emphasize further the abstract nature of the composition, the use of monochrome was favoured.

Its second phase, generally called Synthetic Cubism, grew out of experiments with collage. Materials such as wood, newspaper, photographs or feathers were pasted on to the picture in combination with painted surfaces. Although shapes remained fragmented and flat, colour played a strong role in synthetic cubism, and the works are more decorative. Other leading artists of Cubism, who created personal modifications of it, were Leger, and Duchamp. Several Italian artists notably Severini, and Balla worked in the cubist style but called their movement Futurism; among other things, they were concerned with expressing motion in art through the repetition of lines and images.

Cubism was also crucial to the development of non- figurative representation, or abstract art. In Germany, Kandinsky painted semi-abstract and abstract pictures containing references to nature and music. Russian artists were aware of Cubism through a few outstanding private collections in Moscow and evolved a different, geometrically constructed abstract art. Malevich , a devout Christian mystic painted a black square on a white ground, naming his personal abstractions Suprematism. Other Cubist-inspired Russian painters, known as Constructivists, were Popova ,Tatlin and others.

Κυβισμός

Κυβισμός

Ο κύριος λόγος για τη δημιουργία του κυβισμού ήταν το ενδιαφέρον του Πικάσο για τη μη Ευρωπαϊκή γλυπτική και συγκεκριμένα την Αφρικανική. Τα πρώτα κυβιστικά έργα που Πικάσο, όπως οι Δεσποινίδες της Αβινιόν (1907), έδειξαν το ενδιαφέρον του για την Αφρικανική όπως και την αρχαία ιβηρική γλυπτική. Ο Πικάσο και ο Μπρακ ανέπτυξαν τον Κυβισμό μεταξύ του 1907 και του 1914 δημιουργώντας το πιο κυρίαρχο στυλ της μοντέρνας περιόδου. Στον Κυβισμό, το επίπεδο, και η δυσδιάστατη επιφάνεια του πίνακα παίζουν βασικό ρόλο ,ενώ η παραδοσιακή προοπτική, το ποζάρισμα και το Κιαροσκούρο( η αντίθεση φωτός και σκιάς) απορρίπτονται. Στην πρώτη του περίοδο, που ονομάζεται Αναλυτικός Κυβισμός, οι καλλιτέχνες έσπαζαν την εικόνα και ανέλυαν τη φόρμα. Ο σκοπός του κυβισμού ήταν να διυλίζει την απεικόνιση της φόρμας και να δείχνει αρκετές πλευρές του αντικειμένου ταυτόχρονα. Αυτό είχε σαν συνέπεια μία δραστική διάσπαση των αντικειμένων σε στοιχεία που μοιάζουν με κύβους. Για να δώσουν έμφαση στην αφηρημένη φύση της σύνθεσης , έδειχναν προτίμηση στις μονοχρωμίες.

Η δεύτερη φάση του, γενικά ονομάζεται Συνθετικός Κυβισμός, και προέκυψε από πειράματα κολλάζ. Υλικά όπως ξύλο, εφημερίδες, φωτογραφίες και πούπουλα κολλιόταν επάνω στην εικόνα σε συνδυασμό με ζωγραφισμένες επιφάνειες. Αν και τα σχήματα παρέμεναν διασπασμένα και επίπεδα, το χρώμα έπαιζε ένα σημαντικό ρόλο στο Συνθετικό Κυβισμό, και τα έργα είναι περισσότερο διακοσμητικά. Άλλοι σημαντικοί ζωγράφοι του κυβισμού, που δημιούργησαν προσωπικές προσαρμογές σ’αυτόν, ήταν ο Λεζέ και ο Ντουσάμπ. Αρκετοί Ιταλοί καλλιτέχνες και συγκεκριμένα ο Σεβερίνι και ο Μπάλα ζωγράφιζαν με το στυλ του κυβισμού, αλλά ονόμαζαν το κίνημα τους Φουτουρισμό. Ανάμεσα σε άλλα πράγματα, ενδιαφερόντουσαν να εκφράσουν την κίνηση στην τέχνη μέσα από την επανάληψη των γραμμών και των εικόνων.

Ο Κυβισμό ήταν επίσης κρίσιμος για την ανάπτυξη της μη παραστατικής, ή αφηρημένης ζωγραφικής. Στη Γερμανία, ο Καντίνσκυ ζωγράφιζε αφηρημένους πίνακες με αναφορές στη φύση και τη μουσική. Οι Ρώσοι καλλιτέχνες ήταν ενήμεροι για το κίνημα του Κυβισμού μέσα από κάποιες συλλογές που εκτέθηκαν στη Μόσχα, και ανέπτυξαν μία διαφορετική αφηρημένη τέχνη σε γεωμετρικό στυλ. Ο Μάλεβιτς, καλλιτέχνης ευσεβής και μυστικιστής, ζωγράφισε ένα μαύρο τετράγωνο σε άσπρο φόντο, ονομάζοντας τις προσωπικές του αφαιρέσεις Σουπρεματισμό. Άλλοι Ρώσοι καλλιτέχνες που εμπνεύστηκαν από τον Κυβισμό, γνωστοί ως Κονστρουκτιβιστές ,ήταν ο Πόποβα, ο Τατλίν και άλλοι.

The pickle store by Laskaris Charalampos

Created in 2009 Size 60-80 cm

E-mail: laskarischarles584@gmail.com

My favorite sites

www.syzosa.gr

www.fineartamerica.com/laskaris-charalampos

www.grammiki.gr

Bouguereau's Art in the 20ieth century

Bouguerau’s Art in the 20^th century

The graduates of the schools of Fine Art all over the world never heard in these last few decades the name of Bouguereau, the most important painter of the late 19^th century according to the viewpoint of Monet and Degas. This great artist, as president of the Paris school of Fine Art and the Paris Salon, opened the faculty for the women artists and swept all the awards wherever there was an art contest. However, in the 20ieth century, the propaganda against Academic painting became so violent that the young artists had either to condemn it, or attend the school from the window. They learned to reject beauty, the influence of composition, drawing, value and atmospheric mood. Academic painting is bad by definition, because it uses human figures, theme, a story to tell and objects from the real world. If an artwork is created by a famous modern artist, it is automatically considered a masterpiece. If an art lover doesn’t seem to estimate its grandeur, he is certainly lacking intelligence.

Under such pressure the students of the schools of Fine Art find greatness in every modern piece of art. They are taught that the paintings of Bouguereau, Leighton and Gerome are bad by definition. It is ironic that the people, who speak of freedom of expression, are trying to prohibit the figurative artists from painting realistically. This affluent visual language doesn’t have eyes to watch it. It doesn’t mean of course that all realistic art is inspiring. Nevertheless figurative art has more sense than modern art, which asserts that the canvas is flat and one doesn’t need skill or technique to be a modern artist. It is therefore defined that non art is art, and consequently figurative art is not real art. Nothing of what is created must have shape or design. According to critics Bouguereau copied earlier painters. Painting, like everything else, was not created by parthenogenesis. Only if you conquer the knowledge of past and add your own knowledge, can you make steps forward. The great Academic masters knew perfectly the techniques of the masters of past. With the accumulated knowledge, they created an avalanche of new themes and masterpieces.

Soon after his death early 20ieth century, the works of Bouguereau fell very low in the stock market of art. When however, the American museums bought most of his masterpieces at very low prices, their value rose again sharply, and now they are estimated at millions of dollars.