H Ζωγραφική σκιών
Οι Ιμπρεσιονιστές εγκατέλειψαν τη χρήση μαύρου και λευκού διότι θεωρούσαν ότι αυτά δεν ήταν πραγματικά χρώματα. Το να χρησιμοποιήσεις αυτά τα χρώματα για να ζωγραφίσεις σκιές δεν σε οδηγεί πουθενά. Το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι αρκετά εκλεπτυσμένο για να θεωρηθεί ως ρεαλιστική σκιά. Ο Ιμπρεσιονιστής Ρενουάρ ανέφερε κάποτε « Καμία σκιά δεν είναι λευκή. Η σκιά έχει πάντοτε χρώμα. Η φύση γνωρίζει μόνο χρώματα». Έτσι λοιπόν εάν το λευκό και το μαύρο θα έπρεπε να εξοριστούν, τότε τι χρησιμοποιούσαν οι Ιμπρεσιονιστές για σκιές;
Τα αληθινά χρώματα των σκιών
Οι Ιμπρεσιονιστές έκαναν εκτεταμένη χρήση της θεωρίας των συμπληρωματικών χρωμάτων. Έτσι το βιολετί είναι η προφανής επιλογή, καθώς είναι συμπληρωματικό του κίτρινου που είναι το χρώμα του φωτός του ήλιου. Ο Μονέ έλεγε «Τα χρώματα φαίνονται λαμπρότερα όταν αντιπαραβάλλονται με τα συμπληρωματικά τους παρά από εσωτερική λαμπρότητα». Οι Ιμπρεσιονιστές δημιουργούσαν βιολετί αναμειγνύοντας κόμπαλτ μπλε, η ουλτραμαρίνα με κόκκινο, ή χρησιμοποιώντας κόμπαλτ και βιολετί μαγγανίου που είχαν αρχίσει να εμφανίζονται στην αγορά.
Ο Μονέ ζωγράφισε το εσωτερικό ενός σιδηροδρομικού σταθμού, όπου οι ατμομηχανές και η γυάλινη οροφή δημιουργούσαν δραματικές φωτοσκιάσεις και σκιές χωρίς να χρησιμοποιεί γήινα χρώματα. Δημιούργησε μία πλούσια ποικιλία καφέ και γκρι συνδυάζοντας νέα συνθετικά χρώματα που τώρα έχουμε δεδομένα, όπως το κόμπαλτ μπλε, το μπλε του ουρανού, τη συνθετική ουλτραμαρίνα, το σμαραγδί, το πράσινο βιρίντιαν, το κίτρινο του χρωμίου, το βερμιγιόν κόκκινο και κρίμσον Λέικ( πορφυρό)Επίσης χρησιμοποίησε λίγο μολυβί λευκό και μαύρο Άιβορι. Όλες οι σκιές έπρεπε να έχουν χρώμα και οι βαθύτερες σκιές έπρεπε να γίνονται με πράσινο και πορφυρό.
Ο Ώγκντεν Ρουντ, συγγραφέας ενός βιβλίου για τη θεωρία του χρώματος που επηρέασε σημαντικά τους Ιμπρεσιονιστές, λέγεται ότι περιφρονούσε τα έργα τους και ανέφερε κάποτε « Εάν αυτό είναι που έχω κάνει όλο κι όλο για την τέχνη, μακάρι να μη είχα γράψει ποτέ αυτό το βιβλίο». Είναι όμως αλήθεια ότι έκανε πολύ καλά που το έγραψε.
παρατηρώντας το χρώμα
Ο Μονέ περιέγραψε τις προσπάθειες να παρατηρεί και συλλαμβάνει το χρώμα στη φύση κάπως έτσι « Καταδιώκω το χρώμα συνεχώς. Είναι όμως λάθος μου γιατί προσπαθώ να πιάσω το άπιαστο. Είναι φοβερό πως το φως τρέχει και απομακρύνεται παίρνοντας το χρώμα μαζί του. Το χρώμα όποιο και να είναι, διαρκεί ελάχιστα λεπτά, το πολύ τρία με τέσσερα κάθε φορά. Τι να κάνεις, τι να ζωγραφίσεις σε τόσο λίγο χρόνο; Έχουν φύγει, και πρέπει να σταματήσεις. Αχ, πόσο υποφέρω, πόσο με βασανίζει η ζωγραφική».
Ο Μονέ επίσης είπε : « Μόνο μέσα από την παρατήρηση και τη σκέψη μπορείς να βρεις το σωστό δρόμο. Έτσι πρέπει να προσπαθούμε ασταμάτητα». «Όταν πας έξω για να ζωγραφίσεις, προσπάθησε να ξεχάσεις τα αντικείμενα που έχεις μπροστά σου, όπως ένα δέντρο, ένα σπίτι, ένα χωράφι, ή οτιδήποτε άλλο. Απλά σκέψου ότι εδώ είναι ένα μικρό μπλε τετράγωνο, εκεί ένα παραλληλεπίπεδο κόκκινο, ή μία γραμμή κίτρινη, και ζωγράφισε τα όπως σου φαίνονται, τα το ακριβές χρώμα και σχήμα μέχρι να σου δώσουν τη δική σου απλή άποψη της σκηνής που έχεις μπροστά σου». Δεν φαίνεται αυτό εύκολο;
