'
The origins of modern Art
The roots of modern art can be seen in French 19th- century avant- garde painting .During the 1860s artists became increasingly preoccupied with style- how a subject should be painted. Edward Manet flattened figures, reducing them to broadly painted, silhouetted forms. Τhe impressionists- notably Camille Pissaro, Claude monet, Pierre Auguste Renoir, and Alfred Sisley- were interested in rendering the effects of light on objects rather than the actual textures of things. Later in the century the post-impressionists initiated new styles that would determine the course of painting in the first decades of the twentieth century. George Seurat modified the loose, impressionist brush stroke into precise dots, juxtaposing complementary colours, creating a style known as pointillism. Paul Gaugin exaggerated forms and used colour arbitrarily to create decorative shapes and the Expressionist distortions of line and colour in the work of Vincent Van Gogh would have great implications for the Norwegian Edward Munch and the German Expressionists. Discoveries by Paul Cezanne however were undoubtedly most decisive. Cezanne developed a system of scaling colours and building colour planes. This system simultaneously gave form to objects yet remained abstract in itself. While basing his art on nature, he was more concerned with the structural principles of representation, as Pablo Picasso and Georges Braque would be in their Proto-Cubist and Cubist landscapes and still- life analyses in the early 20th century.
Οι ρίζες της μοντέρνας τέχνης
Μπορούμε να δούμε τις ρίζες της μοντέρνας τέχνης στη Γαλλική Αβάν Γκαρντ
του 19ου αιώνα. Κατά τη διάρκεια του 1860 -70 οι καλλιτέχνες όλο και περισσότερο έστρεψαν τη προσοχή τους στο στυλ – πως δηλαδή θα έπρεπε να ζωγραφίζεται ένα θέμα. Ο Έντουαρντ Μανέ ισοπέδωνε τις φιγούρες ,ζωγραφίζοντας τες ελεύθερα. Οι Ιμπρεσιονιστές –συγκεκριμένα ο Καμίλ Πισαρό , ο Κλωντ Μονέ, ο Ωγκύστ Ρενουάρ και ο Άλφρεντ Σίσλευ- ενδιαφερόταν να αποδίδουν την επίδραση του φωτός στα αντικείμενα παρά στην υφή των πραγμάτων. Αργότερα στον αιώνα οι Μετα-ιμπρεσιονιστές ανακάλυψαν νέα στυλ που θα καθόριζαν την πορεία της ζωγραφικής τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Ο Τζωρτζ Σερά τροποποίησε τη χαλαρή πινελιά των Ιμπρεσιονιστών σε ακριβείς τελείες , αντιπαραθέτοντας τα συμπληρωματικά χρώματα και δημιουργώντας ένα στυλ γνωστό ως Πουαντιλισμός. Ο Πωλ Γκωγκέν υπέρβαλε τις φόρμες και χρησιμοποίησε τα χρώματα αυθαίρετα για να δημιουργήσει διακοσμητικά σχήματα. Οι παραμορφώσεις των γραμμών και των χρωμάτων των Εξπρεσιονιστών στα έργα του Βίνσεντ Βαν Γκωγκ είχαν μεγάλη επίδραση στον Νορβηγό Έντουαρντ Μουνχ και τους Γερμανούς Εξπρεσιοντές. Ωστόσο οι ανακαλύψεις του Πωλ Σεζάν ήταν οι περισσότερο αποφασιστικές. Ο Σεζάν ανέπτυξε ένα σύστημα κλιμάκωσης των χρωμάτων αναπτύσσοντας χρωματικά πεδία. Αυτό το σύστημα έδινε ταυτόχρονα φόρμα στα αντικείμενα αλλά κρατούσε την αφαίρεση καθ’ αυτή. Ενώ βάσιζε την τέχνη του στη φύση , τον ενδιαφέρανε οι δομικές αρχές της παράστασης όπως οι Πάμπλο Πικάσο και ο Τζωρτζ Μπρακ στα προ -Κυβιστικά και Κυβιστικά τοπία τους ,και στις νεκρές φύσεις του 20ου αιώνα.
Οι ρίζες της μοντέρνας τέχνης
Μπορούμε να δούμε τις ρίζες της μοντέρνας τέχνης στη Γαλλική Αβάν Γκαρντ
του 19ου αιώνα. Κατά τη διάρκεια του 1860 -70 οι καλλιτέχνες όλο και περισσότερο έστρεψαν τη προσοχή τους στο στυλ – πως δηλαδή θα έπρεπε να ζωγραφίζεται ένα θέμα. Ο Έντουαρντ Μανέ ισοπέδωνε τις φιγούρες ,ζωγραφίζοντας τες ελεύθερα. Οι Ιμπρεσιονιστές –συγκεκριμένα ο Καμίλ Πισαρό , ο Κλωντ Μονέ, ο Ωγκύστ Ρενουάρ και ο Άλφρεντ Σίσλευ- ενδιαφερόταν να αποδίδουν την επίδραση του φωτός στα αντικείμενα παρά στην υφή των πραγμάτων. Αργότερα στον αιώνα οι Μετα-ιμπρεσιονιστές ανακάλυψαν νέα στυλ που θα καθόριζαν την πορεία της ζωγραφικής τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Ο Τζωρτζ Σερά τροποποίησε τη χαλαρή πινελιά των Ιμπρεσιονιστών σε ακριβείς τελείες , αντιπαραθέτοντας τα συμπληρωματικά χρώματα και δημιουργώντας ένα στυλ γνωστό ως Πουαντιλισμός. Ο Πωλ Γκωγκέν υπέρβαλε τις φόρμες και χρησιμοποίησε τα χρώματα αυθαίρετα για να δημιουργήσει διακοσμητικά σχήματα. Οι παραμορφώσεις των γραμμών και των χρωμάτων των Εξπρεσιονιστών στα έργα του Βίνσεντ Βαν Γκωγκ είχαν μεγάλη επίδραση στον Νορβηγό Έντουαρντ Μουνχ και τους Γερμανούς Εξπρεσιοντές. Ωστόσο οι ανακαλύψεις του Πωλ Σεζάν ήταν οι περισσότερο αποφασιστικές. Ο Σεζάν ανέπτυξε ένα σύστημα κλιμάκωσης των χρωμάτων αναπτύσσοντας χρωματικά πεδία. Αυτό το σύστημα έδινε ταυτόχρονα φόρμα στα αντικείμενα αλλά κρατούσε την αφαίρεση καθ’ αυτή. Ενώ βάσιζε την τέχνη του στη φύση , τον ενδιαφέρανε οι δομικές αρχές της παράστασης όπως οι Πάμπλο Πικάσο και ο Τζωρτζ Μπρακ στα προ -Κυβιστικά και Κυβιστικά τοπία τους ,και στις νεκρές φύσεις του 20ου αιώνα.
